ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

27 Οκτωβρίου 2024

Δύο μεγάλα θαύματα του Κυρίου μας εξιστορεί σήμερα ο Ευαγγελιστής Λουκάς.

Το θαύμα της θεραπείας της αιμορροούσης, που δώδεκα χρόνια υπέφερε από την ασθένεια της και το θαύμα της αναστάσεως της νεκρής κόρης του Ιαείρου. Η άρρωστη αυτή με πολύ προσεκτικές κινήσεις, αθόρυβα, επλησίασε Τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, αγγίζοντας την άκρη του ιματίου Του, με βέβαιη την ελπίδα της θεραπείας της. Αυτό σημαίνει, ότι διέθετε πολλή πίστη και ευλάβεια.

Η ευλάβεια αποτελεί πρωταρχικό σημείο της πίστεώς μας. Τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η ευλάβειά μας προς Τον Θεό και τα Θεία, μας επισημαίνει και μας δείχνει η άρρωστη αυτή. Χωρίς φωνές, χωρίς νευρικές κινήσεις, αλλά με Ιερό δέος, με μεγάλη πίστη, με ταπείνωση και συστολή, αθόρυβα επλησίασε Τον Θεάνθρωπο. Και επίστευε, ότι εάν άγγιζε και μόνο το ιμάτιό Του θα θεραπευόταν. Και καθώς επισημαίνει ο ερμηνευτής Ζιγαβηνός «αὐτή ἡ πίστη της, ἀσφαλῶς και ἄλλους θά παραδειγμάτισε…».

Ο τρόπος με τον οποίο επλησίασε Τον Ιησού, απέσπασε το Θείο έλεος και βρήκε την Ίαση.

Έτσι λοιπόν, η ψυχή αυτή διαχρονικά μάς διδάσκει το πώς θα πρέπει να προσεγγίζουμε Τον Θεό, για την επίλυση των προβλημάτων μας.

«Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εἰς εἰρήνην», την διαβεβαίωση ο Κύριός μας και την εθεράπευσε!

Και σημειώνει ο ιερός Θεοφύλακτος: «…Οἱ μέν προφήτες δέν εἶχαν δυνάμεις ἀπό τούς ἑαυτούς τους, ἀλλά μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐθαυματουργούσαν. Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐθεράπευε ὡς πηγή παντός ἀγαθοῦ καί κάθε δυνάμεως, πού προερχόταν ἀπό Αὐτόν, ὡς Θεός».

Λέγεται, ότι αυτή η θεραπευθείσα ασθενής, είναι η Αγία Βερινίκη ή Βερονίκη, που η ιερή της μνήμη τελείται την 12η Ιουλίου κάθε χρόνο.

Ο δε ιστορικός Ευσέβιος διηγείται την ύπαρξη χάλκινης εικόνας της θεραπείας της.

Το άλλο θαύμα είναι ανάσταση της νεκρής κόρης και μονάκριβου παιδιού του Ιαείρου.

Ιάειρος σημαίνει φωτεινός ή Φώτιος. Ο Ιάειρος ήταν αρχισυνάγωγος. Δηλαδή πρόσωπο σημαντικό στην μικρή κοινωνία της Παλαιστινής υπαίθρου, ως αρχηγός της συναγωγής.

Έρχεται στον Ιησού, γονατίζει μπροστά Του, γιατί Τον αναγνωρίζει ως υπέρτερό Του. Αυτό φανερώνει το ψυχικό μεγαλείο του ανθρώπου αυτού.

Και η θλίψη πολλές φορές αναγκάζει τον άνθρωπο να καταφεύγει στους ανωτέρους του.

Πολύς ο πόνος του αρχισυναγώγου! Ο πρόωρος θάνατος της δωδεκάχρονης κόρης του αποτελεί γι΄ αυτόν το τέρμα των ελπίδων του, αλλά ταυτόχρονα και την πίστη του στην θεία παντοδυναμία.

Η παρέμβαση του Κυρίου ανατρέπει την ψυχρή λογική και καλεί τον Ιάειρο από την άβυσσο της απελπισίας στην ελπίδα.

Η παρουσία στο θαύμα των τριών Μαθητών έγινε για να επιβεβαιωθεί το θαύμα και έτσι να πιστέψουν και άλλοι στην Θεία παντοδυναμία.

Πριν από το θαύμα ο Ζωοδότης καθησύχασε τους γονείς της νεκρής και τους παρισταμένους, λέγοντάς τους: «Δεν απέθανε, αλλά κοιμάται…».

Δηλαδή, τον θάνατο ονομάζει ύπνο, γιατί θα ανέστηνε την νεκρή κόρη, όπως θα την εξυπνούσε από τον βιολογικό ύπνο.

Και ο Θείος αυτός λόγος εφαρμόζεται για όλους τους νεκρούς. Αυτό σημαίνει, ότι δεν θα πρέπει να θλιβώμαστε πολύ για τον θάνατο, όπως θλίβονται αυτοί που δεν έχουν πίστη και ελπίδα. Γιατί ο θάνατος είναι ύπνος. Γιατί πρόκειται να επακολουθήσει η ένδοξη ανάσταση όλων των κεκοιμημένων.

Ο παρηγορητικός λόγος του Θεανθρώπου πριν από το θαύμα προκάλεσε την χλεύη και το γέλιο των εκεί παρευρισκομένων. Γιατί δεν εγνώριζαν τις Γραφές, στις οποίες ο θάνατος ονομάζεται ύπνος.

Εν τούτοις, και από την χλεύη αυτή, προήλθε κάποιο καλό. Δηλαδή, επιβεβαιώθηκκε η αλήθεια του θαύματος. Γιατί από όλους εμαρτυρήθηκε ότι η κόρη του Ιαείρου ήταν όντως νεκρή.

Το κύριο θέμα της σημερινής ευαγγελικής διηγήσεως είναι η ανάδειξη του Ιησού ως Νικητή των ασθενειών και του θανάτου αφ΄ ενός και η ζωή και σωτηρία του κόσμου με την ένωσή του μαζί Του, αφ΄ετέρου.

Η εν Χριστώ επέμβαση του Θεού στην ανθρώπινη ιστορία, αφαιρεί το κέντρο του θανάτου και τον καθιστά ακίνδυνο για τον αναγεννημένο άνθρωπο. Η οριακή κατάσταση του θανάτου δεν είναι πλέον ο τόπος της συνάντησης του ανθρώπου με το μηδέν, με το τέλος της ζωής και της ελπίδας του. Αλλά αντίθετα, είναι ο τόπος και ο χρόνος της υπερνίκησης του φόβου μπροστά στο άγνωστο μέλλον. Είναι η συνάντηση με Τον Θεό, ο Οποίος καταργεί τον θάνατο και ελκύει τον άνθρωπο από την σφαίρα της φθαρτής ζωής, στον κόσμο της αληθινής και πραγματικής ύπαρξης.

Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που μπορεί να το καταλάβει ο φυσικός άνθρωπος. Γι΄ αυτό και την στάση του Θεανθρώπου δεν μπόρεσαν να δεχθούν οι οικείοι του Ιαείρου και «κατεγέλουν αὐτοῦ».

Οι αλήθειες της πίστεώς μας που λαμπουν μέσα στην Αγία Γραφή και στην ορθόδοξη παράδοσή μας, με τα ανθρώπινα σκεπτικά φαίνονται ακατόρθωτες και δύσκολες. Όμως, μπορεί ο αδύναμος μεν αλλά πιστός άνθρωπος να γνωρίσει, να πιστέψει και να ενεργοποιεί σε καθημερινή βάση.

Γιατί τελικά, το θάρρος της αλήθειας της πίστεώς μας δεν είναι έργο ανθρώπινο, αλλά δώρο της Θείας Χάριτος.

Μακάρι το δώρο αυτό και εμείς να το αναζητούμε σε καθημερινή βάση, όπως η ασθενής και ο αρχισυνάγωγος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.

Α.Μ.

ΠΗΓΗ