ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ' ΛΟΥΚΑ (13.10.2024)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

13 Ὀκτωβρίου 2024

«πρό τοῦ αἰῶνος ἀπ’ἀρχῆς ἔκτισέ με καί ἕως αἰῶνος οὐ μή ἐκλίπω». (Σοφ. Σειράχ 24,9)

Ὁ σοφός Σειράχ στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁμολογεῖ γιά τή Σοφία τοῦ Θεοῦ! «προτοῦ ὑπάρξει χρόνος, εὐθύς ἐξ ἀρχῆς μέ ἐδημιούργησε, καί δέν θά παύσω ποτέ νά ὑπάρχω». Καί ὁ σοφός Σολομών λέγει: «Αὐτή εἶναι τό φωτεινό ἀπαύγασμα τοῦ θείου ἀμετάβλητου, αἰωνίου φωτός ̇ τό ὁλοκάθαρο κάτοπτρο τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, ἡ εἰκόνα καί ἡ ἔκφρασις τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ» (Σοφ. Σολομ. 7,26). Διότι τί ἄλλο εἶναι ἡ σοφία, τήν ὁποία προτρέπονται οἱ εὐσεβεῖς νά ἀποκτήσουν στή ζωή τους γιά νά εὐημερίσουν; Εἶναι ἀκριβῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, «ὁ σπείρων», ὁ αἰώνιος γεωργός τοῦ καλοῦ καί τοῦ ἀληθινοῦ.

Στήν σημερινή Εὐαγγελική Περικοπή ὁ «μεγάλος Θεός καί Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός» (Τίτ. 2,13) παρομοίασε τόν Ἑαυτό Του μέ τόν σποριά, τόν ταπεινό, ἀκούραστο γεωργό, πού, τέτοιες μέρες τοῦ φθινοπώρου, σπέρνει τόν σπόρο. Μέ αὐτήν τήν παρομοίωση ὁ Κύριος μᾶς δείχνει ὅσο εἶναι δυνατόν πιό παραστατικά τό ἔργό Του, τό αἰώνιο, νά σπείρει στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων τήν σωτήρια ἀλήθειά Του. Τό ἔργο δέ αὐτό τό ἄρχισε ἀπό τότε πού μᾶς ἔπλασε καί ἐμφύτευσε στήν ψυχή μας τά στοιχεῖα τοῦ καλοῦ, τήν ἐπιθυμία τῆς ἀρετῆς, τή συνείδηση, τόν ἔμφυτο Νόμο. «Τό γνωστόν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστίν ἐν αὐτοῖς˙ ὁ γάρ Θεός αὐτοῖς ἐφανέρωσε» (Ρωμ. 1,19). Καί τό συνέχισε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μέχρι σήμερα, θά τό συνεχίσει δέ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, ἀφοῦ μέ τήν ἁμαρτία, τίς κακίες μας, σχεδόν ἀχρηστεύθηκαν τά ἔμφυτα στοιχεῖα τοῦ καλοῦ. Γι' αὐτό καί εἶπε: «ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰω. 5,17).

Παρόμοια μέ τήν Παλαιά Διαθήκη δέν ἐκφράζεται καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό; «Ὅς ἐγεννήθη ἡμῖν σοφία ἀπό Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις» (Α΄ Κορ. 1,30). Ὁ «σπείρων», λοιπόν, τήν ἀλήθεια εἶναι ὁ Κύριός μας, ἡ ἐνυπόστατη Θεία Σοφία, ἡ ἀκένωτη πηγή τῆς δικαίωσής μας, ἡ ἀστείρευτη πηγή τοῦ ἁγιασμοῦ μας, ἡ λύτρωση καί ἡ σωτηρία μας. Ὁ Ἴδιος δέν τό εἶπε εὐθαρσῶς στόν μικροπρεπῆ Πόντιο Πιλάτο; «Ἐγώ εἰς τοῦτο γεγέννημαι, εἶπε, καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα (ἦλθα) εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ». Καί πρόσθεσε ἐπεξηγώντας, γιατί ἡ ἀλήθεια δέν βασιλεύει, ὅπως θά ἔπρεπε, μεταξύ τῶν ἀνθρώπων: «Πᾶς ὁ ὥν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς (Ἰω. 18,37). Ὅποιος δηλαδή ἔχει καλή διάθεση. Ὅποιος δέν ἔχει προκαταλήψεις, ὅποιος εἶναι ἁγνός ἄνθρωπος, αὐτός χαίρεται καί ἀγάλλεται μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί προσπαθεῖ ἐνισχυόμενος ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ νά τήν κάμει βίωμα καί πράξη στή ζωή του. Αὐτός εἶναι «καλή γῆ» στήν ὁποία σπάρθηκε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀποδέχθηκε τό Εὐαγγέλιο, τό ἀκολούθησε καί ὠφελήθηκε. Τό ἐφάρμοσε στή ζωή του καί μάλιστα τό μετέδωσε καί σέ ἄλλους ἀνθρώπους.

Ἀλλά, δυστυχῶς, ὑπάρχει παράλληλα καί ἄλλος ὁ «σπείρων». Αὐτός σπέρνει ὄχι τό καλό, ἀλλά τό κακό. Ὄχι τήν ἀλήθεια, ἀλλά τό ψέμμα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ὁ πονηρός διάβολος ὁ ἄσπονδος ἐχθρός τῆς ἀλήθειας, διότι «οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ» (Ἰω. 8,44). Εἶναι ὁ «ἐχθρός (ὁ κακός) ἄνθρωπος» τῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου, μέ τόν ἀγρό, ὅπου σπάρθηκε ὁ καλός σπόρος γιά νά φυτρώσουν, ἀργότερα, μαζί καί τά βλαβερά καί ἄχρηστα ζιζάνια (Ματθ. 13, 24-30 καί Μάρκ. 4, 3-9). Ὁ δόλιος διάβολος, πού σπέρνει κρυφά, ἐπιτήδεια τό πολύμορφο κακό στίς καρδιές μας. Σκέψεις παράλογες, ἐπιθυμίες ἄτοπες, πάθη ψυχοκτόνα. Ὅμως, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ σήμερα τούς Πατέρες τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου 780 μ.Χ., οἱ ὁποῖοι ἀπεκατέστησαν τήν πρέπουσα τιμή στίς ἅγιες εἰκόνες. «Ἀποστολικῶν Παραδόσεων ἀκριβεῖς φύλακες γεγόνατε, Ἅγιοι Πατέρες». Αὐτοί φωτισμένοι μέ τή Σοφία τοῦ Θεοῦ, σάν καλοί γεωργοί, ἐνέσπειραν τά ὀρθά δόγματα τῆς ἀμωμήτου πίστεως μας, καταδικάζοντας κάθε αἱρετική φωνή. Κάθε βλαβερό ἀγκάθι πού ἔβλεπαν στόν ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας ἀμέσως τό ξερρίζωναν. «Διά τοῦτο τήν ἀληθινήν πίστιν κρατοῦσα ἡ Ἐκκλησία ἀσπάζεται τήν εἰκόνα τῆς Χριστοῦ ἐνανθρωπήσεως». «Ἐπί τό πρωτότυπον ἡ τιμή τῶν σεπτῶν εἰκόνων διαβαίνει, ὡς ἀληθῶς, ὥσπερ οἱ Πατέρες Συνόδου τῆς Ἑβδόμης, ἐτράνωσαν πανσόφως, οὕς μεγαλύνωμεν» ἀκούσαμε σήμερα στήν ἱερή ὑμνολογία.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός σημειώνει στή διδαχή του: Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγεται Θεός, λέγεται καί σοφία...λέγεται καί γεωργός, ἐπειδή σπείρει τόν σπόρον... Ὁ πρῶτος σπόρος ὅπου ἔπεσεν εἰς τήν στράταν εἶναι οἱ Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι διά τήν κόλασιν. Ὁ δεύτερος σπόρος ὅπου ἔπεσεν εἰς τήν πέτραν εἶναι οἱ ἀσεβεῖς, ὁμοίως εἶναι κάλπικη ἡ πίστις τους, τοῦ διαβόλου. Ὁ τρίτος σπόρος ὅπου ἔπεσεν εἰς τά ἀκάνθια εἶναι οἱ αἱρετικοί, καί αὐτῶν ἡ πίστις τοῦ διαβόλου εἶναι. Ὁ τέταρτος σπόρος ὅπου ἔπεσεν εἰς τήν καλήν γῆν εἶναι ἡ πίστις τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι σώζονται, μά πῶς σώνονται; Σώνεται ὁ καθένας καθώς ἔπραξε˙ ἄν ἴσως καί ἔκαμε καλά, πηγαίνει εἰς τόν Παράδεισο, ἄν ἔκαμε κακά, πηγαίνει εἰς τήν κόλασιν.

Χριστιανοί μου,

καί στή δική μας καρδιά φυτρώνουν ἀγκάθια. Πολλά ἤ λίγα, μικρά ἤ μεγάλα. Καί πνίγουν τό σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, καί τόν ἀχρηστεύουν. Δυστυχῶς, πολλοί μοιράζουμε τήν καρδιά μας. Ἀπό τή μιά θέλουμε νά πέφτει ὁ σπόρος τοῦ θείου λόγου. Καί ἀπό τήν ἄλλη ἀφήνουμε νά φυτρώνουν καί νά αὐξάνουν τά ἀγκάθια τῶν παθῶν. Ὄμως μιά τέτοια συνύπαρξη εἶναι ἀνεπίτρεπτη καί καταστροφική πνευματικά. Γι’αὐτό ἄς ξερριζώνουμε κάθε ἀγκάθι πού φυτρώνει στήν καρδιά μας. Καί ἄς δεχόμαστε μέσα μας τόν πάνσοφο λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως δέχεται ἡ ἀγαθή γῆ - τό γόνιμο καί ὀργανωμένο ἔδαφος - τό σπόρο. Ἔτσι ὁ θεῖος λόγος θά ριζώνει καί θά καρποφορεῖ τούς καρπούς τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν. Τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, συνωδᾴ μέ τήν γλυκόηχη ἅρπα τοῦ χριστιανοῦ ποιητῆ: Χωρίς Αὐτόν εἶν’ ἡ ψυχή σάν τό ξερό χορτάρι... πάλι πρός τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, πάλι στή χαρά καί στήν ἀλήθεια. Μέσ' στήν ἀρετή κάθε ψυχή θά μοσχοβολᾶ σάν τό λουλούδι, κι’ἀπό κάθε στόμα θ’ἀντηχεῖ λυτρωμοῦ κραυγή, χαρᾶς τραγούδι. Ἀμήν!

ΠΗΓΗ