ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΣΠΟΡΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

῾Η παραβολή τοῦ Σπορέως πραγματεύεται τό μυστήριο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ἀναγγέλλει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν ὥρα πού γίνεται ἡ σπορά μέχρι τήν ἐποχή τοῦ θερισμοῦ μεσολαβεῖ ἀρκετός χρόνος. Αὐτός ὁ χρόνος ἔχει μεγάλη σημασία, γιατί φανερώνει ἀφ᾽ ἑνός μέν ὅτι ὁ Θεός παρέχει χρόνο στόν καθένα νά καλλιεργήσει στήν καρδιά του τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά τόν καταστήσει καρποφόρο, ἀφ᾽ ἑτέρου δέ τήν ἐσχατολογική διάσταση τῆς παραβολῆς, ἀφοῦ ὁ θερισμός εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς τελικῆς κρίσεως καί τῆς αἰώνιας βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης, τό γεγονός ὅτι ὁ σπόρος σπείρεται στό ἔδαφος καί δίνει τήν ἐντύπωση ὅτι χάνεται, συμβολίζει ἀκόμα καί τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, πού ὁδηγεῖ πρός τήν κοινή Ἀνάσταση τήν ἐποχή τοῦ ἐσχατολογικοῦ θερισμοῦ.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι ἁπλά μιά διδασκαλία, ἀλλά εἶναι ἡ ἐνεργητική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στά ἀνθρώπινα πράγματα. Γι᾽ αὐτό εἶναι «ζῶν καί ἐνεργής καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον». Εἶναι ὁ λόγος τῆς ζωῆς, ὁ λόγος τῆς σωτηρίας, ὁ λόγος τῆς καταλλαγῆς, ὁ λόγος τῆς χάριτος. Γι᾽ αὐτό καί εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρος.

Ἡ «ἀδυναμία» τοῦ θείου λόγου

Ὅμως ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου, παρουσιάζεται σέ ἀδυναμία, κενωμένος ἀπό τήν θεϊκή του λάμψη, παραδομένος στούς ἁμαρτωλούς καί ἐσταυρωμένος. Οἱ βιοτικές μέριμνες τοῦ αἰῶνος τούτου, λέει χαρακτηριστικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος, οἱ ἄκαιρες ἀθυμίες καί ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου συμπνίγουν τόν πνευματικό σπόρο καί γίνεται ἄκαρπος. Ἄς προσέξουμε, λοιπόν, τόν λόγο τοῦ Κυρίου πού εἶπε: «Ὅποιος μέ ἀγαπᾶ θά φυλάξει τίς ἐντολές μου· θά τόν ἀγαπήσει ὁ Πατέρας μου, θά τόν ἀγαπήσω κι ἐγώ καί θά τοῦ φανερώσω τόν ἑαυτό μου» (Ἰω. 14,21). Βλέπουμε, λέει ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής, «πῶς ὁ Χριστός ἔκρυψε μέσα στίς ἐντολές τήν φανέρωσή Του; Ἀπ᾽ ὅλες τίς ἀρετές, ἐκείνη πού περιλαμβάνει ὅλες εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον, πού προέρχεται ἀπό τήν ἀποχή ἀπό τήν ὕλη καί τήν ἡσυχία τῶν λογισμῶν».

Ἡ μελέτη τοῦ θείου λόγου

Ὅλοι μας πρέπει νά μελετᾶμε καθημερινά τήν Ἁγία Γραφή. Ἡ μελέτη τοῦ θείου λόγου δέν εἶναι μιά ἁπλή ἄσκηση, ἀλλά ἀποτελεῖ ὀργανικό μέρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί μεταβάλλει τόν καθημερινό μας βίο σέ ζῶσα μελέτη τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς κατευθύνει τήν μάχη καί τήν πρόοδο τῆς ψυχῆς καί κάνει τήν ψυχή μας ἐκκλησιαστική καί θεοδίδακτη (ἅγιος Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς). Κατά τόν ἅγιο Νεῖλο, ἡ πείνα τῶν Γραφῶν ἀποτελεῖ τό μέτρο τοῦ πνευματικοῦ εἶναι μας καί εἶναι φῶς τῆς ψυχῆς. Οἱ Πατέρες μᾶς διδάσκουν πώς πρέπει νά τρεφόμαστε ἀπό τούς σπόρους τῆς ζωῆς πού περιέχονται μέσα στήν Ἁγία Γραφή, ὅπως τό κάνουμε μέ τήν συμμετοχή μας στήν Θεία Εὐχαριστία. Καί γι᾽ αὐτό ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος παρομοιάζει τήν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν μέ τήν βρώση τοῦ Πασχαλίου Ἀμνοῦ.

Λόγος καί ἦθος

Πόσο χαριτωμένος εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καρπαθίου, πού συνδυάζει τόν λόγο μέ τό ἦθος, τήν πίστη μέ τά ἔργα: «Ἡ προσευχή, οἱ ψαλμοί, ἡ ἀγρυπνία, ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ διακονία πρός τόν πλησίον καί τό ἔλεος, ἡ εὐχαριστία καί ἡ ἀκρόαση τῶν θείων λόγων, γίνονται ἐνέδρα καί παγίδα καί λάκκος καί μάστιγα καί ἀγχόνη καί δίχτυα γιά τόν διάβολο».

Ἄς προσευχόμαστε νά γίνουμε «ποιητές τοῦ λόγου καί ὄχι μόνο ἀκροατές» (Ἰακ. 1,22). Ἄν ἔτσι γίνει, τότε ὁ Θεός θά εὐλογήσει καί θά ἔλθει ἡ οἰκειοποίηση τῆς χάριτος καί ὁ ἁγιασμός πού θά ἀκτινοβολεῖ στήν καθημερινή ζωή, γιά νά εἶναι ἡ ζωή μας βίος μακάριος, μιά ζωή ἀγαπητικῆς σχέσεως μέ τόν Θεό.

† Ὁ Φ. Ἀ.

ΠΗΓΗ