ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Στά λόγια αὐτά τοῦ Ἀποστόλου πλέκονται δύο πράγματα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ πείρα. Τό δεύτερο, ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Ἰησοῦ. Πείρα καί πίστη συναντῶνται μέσα στήν ἴδια καρδιά. Τί νά ἀκολουθήσει ὁ ἄνθρωπος;

Ὅ,τι τοῦ λέει ἡ πείρα γιά ὁρισμένα ζητήματα ἤ ὅ,τι τοῦ ὑπαγορεύει ἡ πίστη στόν Χριστό;

Μέ δύο λέξεις θά μπορούσαμε νά προσδιορίσουμε τήν πείρα σάν καταστάλαγμα ζωῆς. Συσσωρεύεται μέ ὅσα ζήσαμε, εἴδαμε, ἀκούσαμε, πάθαμε, χρησιμοποιώντας τήν λογική μας, παρατηρώντας γύρω μας καί ἐμβαθύνοντας στούς νόμους πού δεσπόζουν στόν κόσμο.

Οἱ πρωταγωνιστές τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς Κυριακῆς Α΄ Λουκᾶ ἦταν ψαράδες. Εἶχαν μιά ἀξιόλογη ἐμπειρία πάνω στήν δουλειά τους. Ἡ ἐντολή πού τούς δόθηκε νά ψαρέψουν, ἦταν ἀντίθετη μέ τήν πείρα τους. Ὅλη τήν νύχτα κοπίασαν, ἀγρύπνησαν, ὅμως τίποτε δέν ἔπιασαν. Τό νά ξαναπᾶνε γιά ψάρεμα τήν ἡμέρα καί τήν ὥρα ἐκείνη, καί μάλιστα ὕστερα ἀπό τόσο μόχθο, ἦταν –ἔτσι τούς ἔλεγε ἡ πείρα τους– ἄδικος κόπος.

Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει γενικότερα καί μέ τήν ἀνθρώπινη πείρα, ὅταν ἔρχεται ἀντιμέτωπη μέ μεγάλα καί σοβαρά πνευματικά ζητήματα.

Σέ αὐτοῦ ὅμως τοῦ εἴδους τήν λογική ἀρνεῖται νά ὑποταχθεῖ ἡ χριστιανική πίστη. Δέν ἀμφισβητεῖ τά στοιχεῖα ἀληθείας πού ἔχει, ἀλλά βλέπει πιό μακριά, ὁρίζοντες πού ἀδυνατεῖ ἡ κοινή λογική καί ἐμπειρία νά συλλάβει.

Πίστη, ἡ τῶν «ἐλπιζομένων ὑπόστασις»

Πίστη εἶναι «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων», μᾶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή. Εἶναι ἡ βεβαιότητα ὅτι ὑπάρχουν ὅλα ὅσα ἡ χριστιανική μας ἐλπίδα ἀποκαλύπτει, χωρίς ἀκόμη νά ἔχουν γίνει ἁπτά. Εἶναι ἀποδοχή πραγμάτων πού ἐνῶ δέν τά βλέπουμε, ἡ πίστη μᾶς πληροφορεῖ ὅτι εἶναι πιό βέβαια κι ἀπ᾿ ὅσα ἀντιλαμβανόμαστε μέ τίς αἰσθήσεις μας.

Αὐτή ὅμως ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό δέν μένει στήν θεωρητική περιοχή τῆς διανοήσεως. Ζωντανεύει, ἐκφράζεται βουλητικά μέ ὑπακοή, μέ πράξη, παρά τήν ἐτυμηγορία τῆς κλασικῆς ἀνθρώπινης λογικῆς.

Ἡ πείρα τῶν ἀποστόλων ψαράδων διαβεβαίωνε ὅτι ἦταν περιττή κάθε ἀπόπειρα, διότι τίποτε δέν θά ἔπιαναν. Γιατί νά κοπιάσουν λοιπόν; Ἡ ἐμπιστοσύνη ὅμως στόν λόγο τοῦ Κυρίου ἄλλα ἐπιβάλλει. Καί ὁ Πέτρος ὑπακούει στόν Χριστό, καί ὄχι στό μυαλό του. «Ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον». Καί τά πράγματα ἔδειξαν ὅτι, παρά τήν ἀντίθετη πείρα, παρά τίς δυσμενεῖς προοπτικές, μπόρεσαν καί ἔπιασαν ψάρια.

Ἡ σημασία τῆς θείας παντοδυναμίας

Στήν ζωή, τόν τελευταῖο λόγο δέν τόν ἔχει οὔτε ἡ ἀνθρώπινη λογική, οὔτε οἱ ἀνθρώπινες προβλέψεις, οὔτε ἀκόμη οἱ φυσικές συνθῆκες. Τόν ἔχει ἡ θεία παντοδυναμία, ἡ θεία θέληση. Μέ αὐτή τήν ἐμπιστοσύνη καί ὑπακοή στόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀνοίγουν νέες δυνατότητες στήν ζωή. Ἡ παλαιά ἀποτυχία δίνει τήν θέση της σέ ἐπιτυχίες· ἡ ἀποκαρδίωση σέ ἀπροσδόκητη χαρά. Ἡ θέληση ὁπλίζεται μέ νέα δύναμη καί ἐπιμονή, διότι στηρίζεται στήν βεβαιότητα ὅτι «οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα».

Ἡ ἐμπιστοσύνη καί ἡ ὑπακοή στόν Θεό τελικά ἀνατρέπουν τό κατεστημένο καί δημιουργοῦν νέες, εὐλογημένες καταστάσεις. Θά παραθεωρήσουμε, λοιπόν, τήν ἀνθρώπινη πείρα; Ὄχι. Ἁπλῶς θά τήν ὑποτάξουμε στήν θεία λογική τῆς πίστεως. Ἡ ἑκάστοτε δική του νέα ἐντολή δέν καταργεῖ τήν ἐμπειρία, ἀλλά τήν ἀνυψώνει σέ ἄλλα ἐπίπεδα, τήν φωτίζει, τήν κάνει πιό ἀνθρώπινη.

Οἱ Ἀπόστολοι, τήν ὥρα πού ἔριχναν ξανά τά δίχτυα τους, δέν ἀπέβαλαν τήν πείρα τους. Ἀντίθετα, ψάρεψαν ὅπως ἤξεραν. Ἀλλά μέ καινούργια προοπτική, μέ νέο φῶς, πού τούς ἔδινε ἡ ἐμπιστοσύνη στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ. Συνέθεσαν τήν πείρα τους μέ τήν θερμή πίστη στόν Κύριο καί ἐπέτυχαν. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν εὐλογημένη σύνθεση πείρας καί πίστεως καλούμαστε νά πραγματοποιήσουμε. Ἔτσι θά πατοῦμε σταθερά στήν γῆ, βαδίζοντας πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

† Ὁ. Φ. Ἀ.

ΠΗΓΗ