ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Α' ΛΟΥΚΑ (22.09.2024)

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ

«μή ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα» (Γεν.18,14).

Τίποτα δέν εἶναι δυνατόν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, νά ἀντισταθεῖ στήν δύναμη τοῦ Κυρίου. Αὐτός κυβερνᾶ τά σύμπαντα. Τό χαμόγελό Του εἶναι ἡ γαλήνη τῶν θαλασσῶν καί ὁ πλοῦτος τῆς γῆς καί σεισμός εἶναι ἡ ὀργή Του. Αὐτός μέ τήν ζωοποιό Θεία Χάρη Του ρίχνει λυτρωτικό φῶς στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ὁδηγεῖ σέ ἀνακαινισμό καί σωτηρία.

Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὁ Κύριός μας, ὁ γλυκύς διδάσκαλος, διδάσκει ἀπό τό πλοῖο, σάν ἀπό μεγαλόπρεπο ἄμβωνα, τά ρήματα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἀσκεῖ τό προφητικό ἀξίωμά Του, πού ἦταν ἡ φανέρωση στούς ἀνθρώπους τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ. Μᾶς ἔφερε τό Εὐαγγέλιό Του, τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς σωτηρίας «Καί περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τάς πόλεις καί τάς κώμας διδάσκων καί κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας» (Ματθ. 9,35).

Τό πρῶτο πού βλέπουμε στή διδασκαλία καί στό Θεανδρικό Του πρόσωπο εἶναι ὅτι ὑπῆρξε διδάσκαλος ἀληθείας. «Ἐγώ εἰς τοῦτο γεγένημαι καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ...» διακήρυξε πρός τόν Πιλάτο (Ἰω. 18,37). Ἡ διδασκαλία Του δέν εἶναι ἀνθρώπινη ἀλλά Θεία. «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» ὁμολογεῖ (Ἰω. 14,6). Καί δέν συγκρίνεται οὔτε μέ τή διδασκαλία τῶν Προφητῶν. Ἐκεῖνοι ἦταν τά στόματα τοῦ Θεοῦ. Πρίν ἀπό κάθε διδαχή τους προέτασσαν: «Τάδε λέγει Κύριος». Ὁ Κύριος ὄντως ἡ πηγή τῆς σοφίας καί ἡ σαρκωμένη ἀλήθεια, λέει: «Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν».

Δεύτερον, ὑπῆρξε διδάσκαλος μοναδικός καί ἀνεπανάληπτος. Ἱκανοποιεῖ τά βαθύτερα αἰτήματα κάθε ἀνθρώπινης ψυχῆς. Εἶναι τό «ζῶν ὕδωρ» πού ἔχει τή δύναμη νά ξεδιψᾶ κάθε ἄνθρωπο. Ὁ λόγος Του ζωντανός καί παραστατικός, γινόταν ἑλκυστικός καί καταληπτός ἀπό ὅλους. Τά πλήθη γοητεύονταν ἀπό τή διδασκαλία Του, «ἐξεπλήσσοντο ἐπί τῇ διδαχῇ αὐτοῦ», διότι δίδασκε «ὡς ἐξουσίαν ἔχων καί οὐχ ὡς οἱ Γραμματεῖς» (Μάρκ. 1,22).

Τρίτον, ὑπῆρξε διδάσκαλος λόγων καί ἔργων. Ἡ διδασκαλία Του ἦταν ἔκφραση καί ἀπαύγασμα τῆς ἁγίας θεανθρώπινης ζωῆς Του. «Ὑπόδειγμα δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν, καί ὑμεῖς ποιεῖτε» (Ἰω. 13,15). Τό κῦρος τῆς διδασκαλίας Του ἐπιβεβαιωνόταν μέ τά θαύματά Του, μέ τά ὁποῖα εὐεργετοῦσε καί μέ αὐτά ἀποδέχονταν τήν δύναμη καί τή διδαχή Του οἱ ἄνθρωποι.

Αὐτός ὁ Κύριος σήμερα καταπλήσσει τούς ἁλιεῖς, εἰσδύει βαθιά στήν ψυχή τους, τούς παρατηρεῖ μέ τούς θείους Του ὀφθαλμούς καί τούς ἀπευθύνει δύο ἐντολές. Ἡ πρώτη νά ξαναρίξουν τά δίχτυα στή θάλασσα. Καί αὐτοί, παρόλο πού εἶχαν κοπιάσει ὅλο τό προηγούμενο βράδυ καί δέν εἶχαν πιάσει τίποτα, παραμερίζοντας τήν λογική καί τή σωματική τους κόπωση, ὑπακοῦνε καί τά ξαναρίχνουν. Καί ὁ καρπός τῆς ὑπακοῆς πού δρέψανε πλούσιος. Καί ἐκεῖ πάνω στόν θαυμασμό τους, ἀκοῦνε τήν δεύτερη ἐντολή τοῦ Χριστοῦ. «Δεῦτε ὀπίσω μου, καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Καί αὐτοί οἱ ἀγράμματοι καί ἁπλοϊκοί ψαράδες γίνονται οἱ κορυφαῖοι τῶν Ἀποστόλων, οἱ πάνσοφοι κήρυκες τοῦ θείου λόγου. Ἀπό αὐτούς θά προέλθουν οἱ Ἱεροί Ποιμένες καί οἱ ἀκάματοι ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου σέ μιά ἀδιάκοπη διαδοχή καί σειρά πού ξεκινᾶ ἀπό τόν Κύριο. Ὁ ἄμβωνας κάθε Ἐκκλησίας δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ πρύμνη τοῦ ψαροκάικου τῆς Τιβεριάδος, πάνω στό ὁποῖο ἀνέβηκε καί δίδαξε τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ αἰώνιος διδάσκαλος. Ἀπέναντι στό ἱερό τοῦτο ἔργο τῆς διδασκαλίας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ποιά ἄραγε θά πρέπει νά εἶναι ἡ δική μας στάση ὡς χριστιανῶν;

Τό πρῶτο εἶναι ἡ ἀκρόαση τοῦ Θείου Λόγου. Μέ πόθο ψυχῆς. Μέ πνευματική δίψα. Ὅμως, χρειάζεται καί ἡ ὑπακοή μας στή θεϊκή διδασκαλία. Ὁ σπόρος τοῦ Θείου Λόγου νά πέφτει σέ πρόσφορο ἔδαφος. Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά γίνει ὁ γνώμονας τῆς ζωῆς ̇ τό καθοδηγητικό φῶς στήν ἐπίγεια πορεία μας. Ὁ Χριστός μακάρισε αὐτούς πού τηροῦν καί ἀκοῦνε τά λόγια Του «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28). Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑπογραμμίζει γράφοντας πρός τούς Ρωμαίους, ὅτι δέν θά δικαιωθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἐκεῖνοι πού ἀκοῦνε τόν νόμο, ἀλλά ἐκεῖνοι πού τόν ἐφαρμόζουν (Ρωμ. 2,13).

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς, αὐτός ὁ μεγάλος Θεολόγος, σημειώνει: Οἱ ἄνθρωποι ζῶντες διά τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ γίνονται «σύσσωμοι τοῦ Χριστοῦ» δηλαδή ἐνσωματοῦνται εἰς τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, γίνονται ζωντανά μέλη καί κύτταρα τοῦ ὀργανισμοῦ της, καί ζοῦν ἐν αὐτῷ τῷ ὀργανισμῷ κοινῶς καί καθολικῶς «σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις», τρεφόμενοι ἀπό τήν ἴδια ἁγιότητα καί τάς ἰδίας δυνάμεις.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλειώνει: Πολύ βοηθάει καί ἡ λίγη πνευματική μελέτη, διότι θερμαίνει τήν ψυχή καί σκορπάει τίς μέριμνες τίς ἡμέρας. Μέ ἕνα κομματάκι ἀπό τό Εὐαγγέλιο ὁ νοῦς μεταφέρεται σέ πνευματικό χῶρο καί δέν φεύγει πιά.

Χριστιανοί μου,

ζοῦμε σέ μιά ἐποχή συγκεχυμένη καί ἀντιφατική. Ποικίλες διδασκαλίες καί ἰδέες διακινοῦνται γύρω μας. Ποιός θά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό αὐτή τήν σύγχυση; Ποιός θά φωτίσει τήν ἐγκόσμια πορεία μας; Μόνο ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιό Του. Ἀρκεῖ νά Τόν γνωρίσουμε. Νά ἀκούσουμε μέ προσοχή καί νά ἀνταποκριθοῦμε μέ προθυμία στό λυτρωτικό μήνυμα Ἐκείνου πού εἶναι ὁ αἰώνιος διδάσκαλος τῶν ἀνθρώπων.

Ἀδελφοί μου,

ἄς ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς τό παράδειγμα τῆς ὑπακοῆς ἐκείνων τῶν ἁπλοϊκῶν ψαράδων τῆς Γαλιλαίας. Ἡ νύχτα τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς μας θά τελειώσει κάποια στιγμή. Ὁ Κύριός μας στέκεται δίπλα στό πλοῖο τῆς ζωῆς μας καί μᾶς καλεῖ. Ὁ Παντογνώστης Δημιουργός μας ζητάει ἀπό τόν καθένα μας νά Τόν ἀφήσουμε νά μπεῖ μέσα καί νά ταξιδέψουμε μαζί Του, μακριά ἀπό τίς φουρτοῦνες τῆς ζωῆς, στά βάθη τῆς πνευματικῆς θάλασσας. Ἄς μήν ἀπορρίψουμε τό αἴτημά Του νά μπεῖ στήν καρδιά μας. Τό μόνο πού θέλει εἶναι νά δεχθοῦμε τήν βοήθεια καί τή θυσία Του.

Καί ὁ ποιητής γλυκόηχα θά μᾶς ἐνθαρρύνει: Βαδίστε πίσω μου ἀνδρικά, σέ νέους ρυθμούς καί δρόμους, καί τραγουδήσετε γλυκά τραγούδια νέα, λυτρωτικά, καινούργιο κόσμο ὑψώνοντας στούς στιβαρούς σας ὤμους. Γένοιτο!

ΠΗΓΗ