ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι τό ἀξιώτερο σημεῖο καί σύμβολο τῆς πίστεώς μας. Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, τό θέλημα τοῦ Πατρός, ἡ δόξα τοῦ Μονογενοῦς, τό ἀγαλλίαμα τοῦ Πνεύματος, ὁ κόσμος τῶν Ἀγγέλων, ἡ ἀσφάλεια τῆς Ἐκκλησίας, τό τεῖχος τῶν Ἁγίων, τό φῶς τῆς Οἰκουμένης. Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ «ὄχι μόνο ὁ λόγος περί Σταυροῦ καί τό μυστήριο, ἀλλά καί τό σχῆμα εἶναι θεῖο καί προσκυνητό, διότι εἶναι σφραγίδα σεβάσμια, ἁγιαστική καί τελειωτική ὅλων τῶν θαυμασίων καί ἀνεκφράστων ἀγαθῶν, τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό τόν Θεό». Ὅλη ἡ κένωση, ἡ πτωχεία, ἡ ἐξουθένωση, ἡ ὀδύνη, ὁ θάνατος, πού ἔλαβε γιά μᾶς ὁ Χριστός κορυφώνονται στόν σταυρό.

Ὅλα τά ἱερά μυστήρια τελειώνονται μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν σφραγίδα τοῦ σταυροῦ. Οἱ ἱ. Ναοί, τά ἱερά σκεύη καί τά ἄμφια ἁγιάζονται μέ τόν Τίμιο Σταυρό. Δέν νοεῖται λειτουργική πράξη ἤ σύναξη τῶν πιστῶν χωρίς τήν σφραγίδα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ

Ἡ χάρη καί ἡ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὀφείλεται ὄχι στό σχῆμα του, ὅτι δηλαδή εἶναι σταυρός, ἀλλά στό ὅτι εἶναι ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ, τό μέσο διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός ἔσωσε τόν κόσμο. Εἶναι τό θυσιαστήριο στό ὁποῖο προσέφερε τόν ἑαυτό του θυσία γιά ὅλο τόν κόσμο, ὡς θύτης καί ὡς θῦμα. Στόν σταυρό ἔζησε τόν βαθύτερο πόνο, καί τόν μεγαλύτερο ἐξευτελισμό γιά ἐμᾶς. Ἔγινε «ὑπέρ ἡμῶν» κατάρα γιά να μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν κατάρα τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ νόμου.

Ὅλο τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ὅλη ἡ φιλανθρωπία του συνοψίζονται στήν σταυρική του θυσία. Καί ὅταν ὁ Πέτρος συμβούλευσε τόν Χριστό νά ἀποφύγει τόν σταυρικό θάνατο, ὁ Κύριος τόν ἐπετίμησε αὐστηρά:

«Ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ, ὅτι οὐ φρονεῖς τά τοῦ Θεοῦ ἀλλά τά τῶν ἀνθρώπων».

Σταυρός καί ἄνθρωπος

Στόν σταυρό σταμάτησε ὁ παλαιός αἰώνας τοῦ θανάτου καί μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, πού συνδέεται μέ τόν σταυρό, ἄρχισε ὁ νέος αἰώνας, ἡ ἐποχή τῆς θέωσης καί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Στόν σταυρό ὁ Θεάνθρωπος Χριστός ἔλυσε τήν τραγωδία τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ, καί ἐπαναπροσανατόλισε τήν ἐλευθερία μας στόν Δημιουργό της τόν ἅγιο Τριαδικό Θεό.

Διά τοῦ σταυροῦ μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν Θεό Πατέρα καί μᾶς χάρισε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Διά τοῦ σταυροῦ συνήγαγε καί ἕνωσε σέ ἕνα σῶμα, τά πρώην διασκορπισμένα παιδιά τοῦ Θεοῦ. Στόν σταυρό, μέ τήν δική Του γεμάτη ἀπό ταπείνωση ὕψωση, ὕψωσε καί τήν δική μας φύση πού μέ τήν ψεύτικη καί μάταιη οἴηση εἶχε καταβιβασθῆ μέχρι τόν Ἅδη. Στόν σταυρό ἀπεκάλυψε τόν ἑαυτό Του ὡς τόν μόνο εὐεργέτη καί σωτῆρα, λυτρωτῆ καί ζωοδότη τοῦ σύμπαντος κόσμου καί κατέλυσε ὁριστικά τό ἔργο τοῦ διαβόλου.

Συμμετοχή στόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ

Ὅμως ὅπως δέν νοεῖται ἀληθινός Χριστός χωρίς σταυρό, ἔτσι δέν νοεῖται ἀληθινός χριστιανός χωρίς σταυρό, δηλαδή χωρίς συμμετοχή στόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ. «Ὅστις οὐ βαστάζει τόν σταυρόν ἑαυτοῦ καί ἔρχεται ὀπίσω μου, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής». Οἱ χριστιανοί δέν ἔχουμε ἄλλο τρόπο νά ζήσουμε παρά μόνον τόν τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ τρόπο, συμμεριζόμενοι δηλαδή κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας τήν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, τήν θυσία Του, τήν νίκη κατά τῶν παθῶν καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας.

Ζοῦμε σ’ ἕναν κόσμο, στόν ὁποῖο κυριαρχεῖ τό ἀντισταυρικό πνεῦμα.

Ἕναν κόσμο πού ἔχει ὡς ἰδανικά του τήν εὐημερία, τήν καλοζωΐα, τήν ἄνεση, πού τοποθετεῖ τήν ἐλευθερία ὄχι στήν θυσία καί τήν ἀγάπη, ἀλλά στόν ἐγωϊσμό. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ὑψώνεται στόν βίο τῆς Ἐκκλησίας στό μέσον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὑπενθυμίζει σέ ὅλο τόν κόσμο καί σέ μᾶς ὅτι, ὅταν διαλέξουμε τόν σταυρό ὡς τρόπο τῆς ζωῆς μας, ὡς πολίτευμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας βίου, τότε θά ἔχουμε καί τήν Ἀνάσταση. Τότε βιώνουμε τήν ἀληθινή ἐλευθερία, τήν ἀληθινή ἀνάπαυση μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν μας, τήν ἀληθινή εἰρήνη τῆς ψυχῆς.

† Ὁ Φ. Ἀ.

ΠΗΓΗ