2024 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 14 - ΚΥΡΙΑΚΗ Δ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΑΝΙΣΚΟΥ (Μαρκ. 9, 17-31)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στην Κρυοπηγή, στις 2/4/1995)

Απιστία σημαίνει διαστροφή

Ακούσαμε στο ευαγγέλιο ότι ένας άνθρωπος είχε ένα παιδί που είχε δαιμόνιο. Σπαρασσόταν, φώναζε, έφτανε σε μια έξαλλη κατάσταση. Ο πατέρας του το είχε πάει και στους μαθητές του Χριστού αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι. Τελικά το πήγε στον Χριστό, παρακαλώντας Τον με τα λόγια:

-Κύριε, αν μπορείς, κάμε κάτι.

Ο Χριστός ακούγοντας τα λόγια αυτά, και ξέροντας πόσο λίγη πίστη είχε ο πατέρας αυτός στην καρδιά του, είπε:

-Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Πόσο καιρό θα είμαι κοντά σας; Μέχρι πότε πια θα βλέπω και θα ανέχομαι τέτοια πράγματα;

Μας λέει δηλαδή ο Χριστός ότι γι’ αυτόν το πιο δυσάρεστο πράγμα είναι να βλέπει στον κόσμο απιστία. Γιατί η απιστία είναι διαστροφή. Όποιος είναι άπιστος, έχει διαστροφή πνευματική, που είναι χειρότερη από την σωματική διαστροφή.

«Ψοφάμε» για τα πνευματικά

Είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε στα λόγια αυτά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πόσο ανόητο είναι για έναν άνθρωπο, να μην βλέπει κάποια πολύ απλά πράγματα. Ότι δηλαδή η καρδιά του ζητάει, όχι μόνο φαΐ, ποτό, ανάπαυση, ύπνο, δηλαδή πράγματα σωματικά, αλλά ζητάει πρώτα απ' όλα πράγματα πνευματικά: δικαιοσύνη, ειρήνη, αγάπη και καλωσύνη. Ζητάει αλήθεια. Δεν θέλει να του λέει κανένας ψέματα. Και ακόμα κάτι το σπουδαιότερο: Ζητάει από όλους τους ανθρώπους να έχουν ταπείνωση. Δεν θέλει κανένας να του φέρεται με εγωισμό.

Κανένας δεν «ψοφάει» τόσο για ψωμί, για κρασί, για διασκέδαση... όσο κυριολεκτικά «ψοφάει» για δικαιοσύνη, για ειρήνη, για αγάπη, για καλωσύνη, για ταπείνωση. Γιατί αυτά έβαλε μέσα στην καρδιά μας ο Σωτήρας του κόσμου και Θεός μας Ιησούς Χριστός.

Αυτός λοιπόν μας είπε: «Μην έχετε την στραβή ιδέα ότι η ζωή που αρχίζει εδώ, τελειώνει και εδώ». Αρχίζει βέβαια, όταν γεννιώμαστε, αλλά δεν τελειώνει όταν πεθαίνουμε. Η ζωή μας θα είναι αιώνια. Και θα είναι αιώνια, ή στον Παράδεισο ή στην κόλαση, ανάλογα με τα έργα τα οποία κάναμε. Ανάλογα με το αν είχαμε στη ζωή μας δικαιοσύνη, ειρήνη, αγάπη, καλωσύνη, θυσία, ταπείνωση, προσφορά. Ανάλογα με το αν θέλαμε να προσφέρουμε και όχι να αρπάξουμε. Αν θέλαμε να τιμήσουμε και όχι να καταδυναστεύσουμε και να εκμεταλλευτούμε τον φτωχό και  τον αδύνατο.

Βλέπουμε όμως ότι μερικές φορές, σκεπτόμαστε σαν τον πατέρα του δαιμονιζομένου παιδιού, που του είπε ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη». Σκεπτόμαστε δηλαδή διεστραμμένα και λέμε: «Και ποιός τα είδε; Είδε ποτέ κανείς Παράδεισο και κόλαση; Άραγε υπάρχουν;».

Έλεγε ο πατέρας του παιδιού:

-Κύριε, αν μπορείς, κάνε κάτι. Αν μπορείς!

Δηλαδή: πού το ξέρω εγώ ότι μπορείς;

Να, η αμφιβολία! Παρόμοια νοοτροπία με τον πατέρα αυτού του παιδιού έχουμε πολλές φορές κι εμείς. Ο Χριστός, όμως, για εκείνους που σκέπτονται έτσι, είπε: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη».

Ας το εξηγήσουμε γιατί το είπε αυτό:

Λέει ένας άνθρωπος: Εγώ το σπίτι μου το ξέρω. Το βρίσκω ακόμη και την νύχτα. Και τα ζώα μου τα ξέρω καλά. Γνωρίζω και το βέλασμά τους. Αλλά και το ζώο γνωρίζει, χωρίς να κάνει λάθος, τον αφέντη του.

Λέει ο Χριστός:

-Εκείνα που είναι στον ουρανό, εσείς δεν τα είδατε ποτέ και δεν τα ξέρετε. Και γι’ αυτό χοροπηδάνε στον νου σας σκέψεις απιστίας. Αλλά υπάρχει Κάποιος που είναι στον ουρανό και τα ξέρει. Γιατί ο ουρανός είναι το σπίτι του. Παράδεισο και κόλαση, τα ξέρει καλά. Και αυτός, ο Υιός του Θεού, ήλθε στον κόσμο, για να μας τα διδάξει. Και έχουμε χρέος να Τον ακούμε.

Επομένως, προκειμένου για Παράδεισο, για κόλαση και για αιώνια ζωή, να μην ακούμε εκείνους που λένε εξυπνάδες. Γιατί ποτέ δεν είδαν, ποτέ δεν άκουσαν, ποτέ δεν κατάλαβαν. Αλλά να μιλάμε μ’ Εκείνον, που ξέρει τον Παράδεισο και την κόλαση, τον ουρανό και όλα τα μυστήρια του ουρανού και του κόσμου, τέλεια, γιατί είναι ο Νοικοκύρης τους και το αφεντικό τους.

Εμείς πρέπει να έχουμε ασκηθεί να βρίσκουμε τον Κύριό μας, όπως βρίσκει το σκυλί τον αφέντη του από τη μυρουδιά. Τόσο πολύ! Έτσι έχουμε χρέος να βρίσκουμε τον Σωτήρα και Κύριό μας, και όχι να λέμε τα κούφια λόγια: «Ποιος τα είδε; Ποιος τα ξέρει;». Γιατί η απάντηση του Χριστού είναι κοφτή: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη»!

Πορεία προς τον Χριστό

Έγραψαν οι εφημερίδες: Ένα παιδάκι δεκατεσσάρων χρονών έσφαξε τον πατέρα του και την μητέρα του. Γιατί; Γιατί ήθελε να μιμηθεί εκείνα που έβλεπε στην τηλεόραση. Έτσι καταλαβαίνουμε μερικές φορές κι εμείς «οι πτωχοί τω πνεύματι άνθρωποι», τι σημαίνει: αντί ο άνθρωπος να ακούει τον λόγο του Θεού, που τον ειρηνεύει και τον κάνει να αγαπάει και να σέβεται, να προτιμάει να βλέπει εγκλήματα. Να βλέπει πράγματα, τα οποία μέσα στην ψυχή του στάζουν δηλητήριο.

Σ’ αυτή την περίπτωση, τι έγινε με το παιδί; Το ‘πιασε το δαιμόνιο. Ποιο δαιμόνιο; Εκείνο που φωλιάζει στα άσχημα διδάγματα, που επηρεάζουν τα παιδιά από τριών χρονών μέχρι εκατόν τριών, και τα κάνουν – αυτά τα άσχημα διδάγματα - και δαιμονίζονται. Και βέβαια όσο τρέφεται κάποιος με τέτοια δηλητήρια, δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος.

Και μαζεύτηκαν οι σοφοί του κόσμου να αναλύσουν το φονικό. Είπαν πολλά, ο καθένας ανάλογα με τη λόξα του και ανάλογα με το σκοτάδι που έχει μέσα στην καρδιά του. Αλλά το πρόβλημα, πού είναι; Ότι το παιδί αυτό δεν το είχαν από πριν καθοδηγήσει σωστά.

Είπε ο πατέρας στον Χριστό: «Έφερα, τον γυιό μου στους αποστόλους σου». Και οι απόστολοι εξόρκιζαν και παρακαλούσαν τον Θεό να γίνει καλά το παιδί. Αλλά το παιδί δεν γινότανε καλά. Γιατί; Ρώτησαν τον Χριστό και τους το είπε: «Δεν έχετε και σεις όση πρέπει πίστη. Για την απιστία σας εμποδίστηκε η θεραπεία».

Εμείς τι πρέπει να κάνουμε, ιδιαίτερα σήμερα, που βλέπουμε τις οθόνες να μας γεμίζουν δαιμόνια, και τους ανθρώπους του κόσμου τούτου να σκορπίζουν τον πνευματικό θάνατο, με τον τρόπο της ζωής τους και με το βόρβορο που βγαίνει από το στόμα τους;

Πρέπει να πιστεύουμε με όλη μας την καρδιά. Κι όταν βλέπουμε ακόμη - να το προσθέσουμε και αυτό - ότι και ο παπάς δεν είναι όσο πρέπει καλός, και τότε ακόμη, δεν πρέπει να φεύγουμε από τον Χριστό, γιατί τον εαυτό μας καταστρέφουμε. Αλλά πρέπει να παίρνουμε την απόφαση: «Πιο κοντά σε σένα, Χριστέ μου! Γιατί αν από όλους βγαίνω γελασμένος και ζημιωμένος, από Σένα, την πηγή της αγαθότητος, δεν πρόκειται ποτέ να βγω ζημιωμένος».

Και πηγαίνουμε κοντά στον Χριστό, πρώτα απ’ όλα, με τα καλά μας έργα. Εάν ο άνθρωπος λέει, «έχω καλά αισθήματα», αλλά δεν κάνει καλά έργα, τα άσχημα έργα θα μαγαρίσουν την ψυχή του και θα πάψει να έχει καλά αισθήματα. Η αμαρτία μαγαρίζει την καρδιά. Γι’ αυτό πρέπει ο άνθρωπος να μην κάνει αμαρτίες.

Μέσα στην Εκκλησία πρέπει να είμαστε σαν τα χερουβίμ. Η καρδιά μας στον Χριστό. Γεμάτοι ηρεμία, γεμάτοι ειρήνη. Σκέψεις κακές να μην περνάνε από τον νου μας. Όλο αγάπη και όλο καλωσύνη. Όλο πίστη και άνω η καρδιά.

Τι καλό που θα ήταν, φεύγοντας από την Εκκλησία, να εξακολουθούμε ψυχικά να μένουμε μέσα στην Εκκλησία σαν να στεκόμαστε μπροστά στο Δεσπότη Χριστό, τον Κύριο και Σωτήρα μας!

Και τι ωραίο που είναι, εκείνο που παίρνουμε στην Εκκλησία, την χάρη και την δύναμη της πίστεως, να την καλλιεργούμε με τη μελέτη του λόγου του Θεού!

Τότε, λένε οι άγιοι Πατέρες, συμβαίνει κάτι που μερικές φορές το αισθανόμαστε και το ζούμε: Έρχεται ο Χριστός και κατοικεί μέσα στην καρδιά μας και μας κάνει να αγαπάμε πραγματικά την δικαιοσύνη, την ειρήνη, την καλωσύνη, την διάθεση να κάνουμε θυσία για τους άλλους. Την διάθεση να είμαστε συνεχώς κοντά στον Χριστό.

Έτσι φεύγουν τα δαιμόνια. Και έτσι η καρδιά του ανθρώπου ζωοποιείται. Γιατί ένας είναι η ζωή: ο Χριστός. Και όταν ο Χριστός έρχεται μέσα μας, η ψυχή μας είναι γεμάτη από ζωή και από υγεία πνευματική.

Ας τον παρακαλέσουμε λοιπόν, να μας φωτίζει να είμαστε πάντοτε κοντά Του και να μας δίνει δύναμη να ζούμε όσο μπορούμε περισσότερο σύμφωνα με τις εντολές Του. Αμήν.

ΠΗΓΗ