ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Β΄ Κορ. στ΄ 16 – 18, ζ΄ 1

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. ζ΄ 11 – 16

9 Οκτωβρίου 2022

«Μη κλαίε, και προσελθών ήψατο της σορού... και είπε· νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι» (Λουκ. ζ΄ 13 – 14)

Ιδιαίτερα σημαντικά τα όσα διαδραματίζονται σήμερα στην πύλη της Ναΐν.

Δυο συνοδείες με αντίθετη κατεύθυνση και διαφορετικά συναισθήματα συναντώνται στην είσοδο της πόλης. Η μια συνοδεία συνοδεύει το θύμα του θανάτου, που ήταν ο μοναχογιός μιας χήρας. Το γεγονός του θανάτου από τη μια και από την άλλη το γεγονός ότι ο νεκρός ήταν νεαρός και το μοναχοπαίδι μιας χήρας γυναίκας, καθιστούσε καταθλιπτική την ατμόσφαιρα. Πόνος πολύς και ασταμάτητο κλάμα, ιδιαίτερα από τη μητέρα του νεκρού. Η άλλη συνοδεία ακολουθούσε τον Κύριο της ζωής και την ελπίδα του κόσμου.

Ιδιαίτερα σημαντική αυτή η συνάντηση, γιατί ο Κύριος της ζωής βρίσκεται αντιμέτωπος με τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα του ανθρώπου, που είναι η λύπη και ο θάνατος. Και τα δύο τα αντιμετωπίζει αποτελεσματικά, αφού ο ίδιος είναι «η ανάστασις και η ζωή» (Ιωάν. ια΄ 25) και παράλληλα, είναι Εκείνος για τον οποίο είπε ο προφήτης Ησαΐας ότι: «Και τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσι» (Ματθ. ιβ΄ 21). Και στ’ όνομά του θα στηρίξουν τα έθνη την ελπίδα τους.

Αυτή η διπλή ιδιότητα του Ιησού, ως της ελπίδας του κόσμου, αλλά και ως κυρίαρχου της ζωής και του θανάτου, επιβεβαιώνονται με δυο προστακτικές εντολές. Η πρώτη προς την πονεμένη μητέρα του νεκρού, με τα λόγια «μη κλαίε», και η δεύτερη προς τον νεαρό νεκρό, με τα λόγια «νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι». Νεαρέ σε διατάζω να σηκωθείς.

Δυο προστακτικές εντολές μέσα από τις οποίες εκφράζεται η βεβαιότητα για το γεγονός που θα ακολουθούσε σε λίγο. Δηλαδή η ανάσταση του νεαρού. Η προτροπή «μην κλαις», θα ήταν άκαιρη και αφύσικη την ώρα που οδηγεί το παιδί της στην τελευταία του κατοικία. Το «μην κλαις» δεν απαγορεύει το κλάμα. 

Απαγορεύει την υπερβολική λύπη, η οποία μας οδηγεί στην ολιγοπιστία ή και την απιστία. Το «μην κλαις» είναι μήνυμα ελπίδας ότι θα ακολουθήσει η ανάσταση, γιατί ο Ιησούς είναι η ανάσταση και η ζωή και η ελπίδα του κόσμου.

Το σημερινό θαύμα, όπως και εκείνα της αναστάσεως της κόρης του Ιάειρου και του Λαζάρου, καθώς και της Αναστάσεως του Χριστού, στέλνουν σε όλους το ελπιδοφόρο μήνυμα της νίκης κατά του θανάτου και της αναστάσεως όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Η νέα ελπίδα που δημιουργείται είναι σημαντική και για μας, όπως και για κάθε άνθρωπο δια μέσου των αιώνων. Γιατί, ο θάνατος είναι μια κατάσταση προσωρινή. Είναι σαν ένας ύπνος μεγάλης διάρκειας, μετά από τον οποίο θα ακολουθήσει η ανάσταση. Άρα, ο θάνατος είναι μια έξοδος κι ένας χωρισμός προσωρινός. Αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα μεταφέρεται και σε μας μέσα από την Αποστολική περικοπή της νεκρώσιμης ακολουθίας. «Ου θέλομεν δε υμάς αγνοείν, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Ει γαρ πιστεύομεν ότι Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού άξει συν αυτώ» (Α΄ Θεσ. δ΄ 13 – 14). Δηλαδή, «θέλουμε να ξέρετε, αδελφοί, τι θα γίνει με αυτούς που πέθαναν, για να μη λυπάστε κι εσείς όπως και οι άλλοι, που δεν ελπίζουν πουθενά. Γιατί, αφού πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι κι ο Θεός αυτούς που πέθαναν πιστεύοντας στον Ιησού θα τους αναστήσει για να ζήσουν μαζί του». Αυτή η ελπίδα είναι ιδιαίτερα σημαντική για όλους. Γιατί αυτή η ελπίδα δίνει ουσία και περιεχόμενο στη ζωή μας. 

Δίνει ουσία και περιεχόμενο στην πίστη μας. Διαφορετικά, κατά τον Απόστολο Παύλο, «αν η χριστιανική ελπίδα μας περιορίζεται μόνο σ’ αυτή τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’ όλους τους ανθρώπους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών» (Α΄ Κορ. ιε΄ 19 – 20). Έτσι, ο θάνατος που εξακολουθεί να επηρεάζει τη ζωή μας και να φαίνεται ότι κυριαρχεί, στην πραγματικότητα έχασε τη δύναμή του. Κατά τον υμνωδό:

«βασιλεύει αλλ’ ουκ αιωνίζει άδης του γένους των βροτών». Ο θάνατος δεν είναι στην πραγματικότητα αθάνατος. Ο θάνατος είναι προσωρινός, γι’ αυτό τόσο ο Κύριος, όσο και ο Απόστολος Παύλος τον χαρακτηρίζουν σαν ένα ύπνο. Έναν παρατεταμένο ύπνο. Αυτός ο ύπνος θα τερματισθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, οπότε ο θάνατος, που είναι ο τελευταίος και μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, θα καταργηθεί. Κατά τον Απόστολο Παύλο: «έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος». Ο Κύριος απευθυνόμενος στους μαθητές του τους λέει: «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται, αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν» (Ιωάν. ια΄ 11). Αναφερόμενος πάλι ο Κύριος στο θάνατο της κόρης του Ιάειρου θα πει στους θορυβημένους ανθρώπους: «Αναχωρείτε, ου γαρ απέθανε το κοράσιον, αλλά καθεύδει» (Ματθ. θ΄ 24). Τέλος, παρηγορώντας την αδελφή του Λαζάρου Μάρθα, θα της πει ότι:

«Αναστήσεται ο αδελφός σου ... Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσετε και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα, πιστεύεις τούτο;» (Ιωάν. ια΄ 23 – 26). Ο αδελφός σου θα αναστηθεί ... Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή... Το πιστεύεις αυτό;

Την ίδια διαβεβαίωση δίνει και σε μας ο Κύριος ότι θα αναστηθεί το αγαπημένο μας πρόσωπο που πέθανε. Την ίδια όμως στιγμή μας θέτει το ίδιο ερώτημα: «Πιστεύεις τούτο;» Τότε «μη κλαίε» θα μας πει, όπως είπε σήμερα και στη χήρα της Ναΐν. Γιατί, ο Κύριος δεν περιορίστηκε μόνο στον παρήγορο λόγο, αλλά προχώρησε και στο ελπιδοφόρο έργο με την ανάσταση του γιου της.

Αδελφοί μου, το «νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι» δεν ήταν μια εγωϊστική πράξη, αλλά μια εκδήλωση φιλανθρωπίας. Ήταν μια πρόσκληση του νικητή της ζωής προς τον ηττημένο από το θάνατο άνθρωπο και την ίδια στιγμή ένα δυνατό μήνυμα ελπίδας για όλους τους ανθρώπους διά μέσου των αιώνων. Όποιος αποδέχεται αυτή τη διδασκαλία, τότε δεν αγωνιά για τον θάνατο, αλλά μέσα από την «εν Χριστώ ζωή» επιδιώκει την αιώνια σύνδεση μαζί του.

Αδελφοί μου, είμαστε θνητοί σε σχέση με την παρούσα ζωή. Όμως την ίδια στιγμή είμαστε πλασμένοι για την αιωνιότητα. Παρ’ όλα αυτά δεν ενεργούμε σαν «μελλοθάνατοι» αλλά σαν άνθρωποι που προσδοκούν «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Με αυτή την πίστη ας βελτιωνόμαστε συνεχώς. Ακόμα και έναντι του θανάτου όταν τον επιτρέπει ο Κύριος. Ακόμα και τότε ας γίνεται αφορμή για στενότερη σύνδεση με τον Θεό. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ