Κυριακή 9η Ὀκτωβρίου 2022

Κυριακή Γ΄ Λουκᾶ.

(Λουκ. 7, 11 – 16).

«ἔδωκεν αὐτόν τῇ μητρί αὐτοῦ» (Λουκ. 7, 15).

Ἕνα συγκλονιστικό θαῦμα παρακολουθήσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Ἀρχηγός καί Δημιουργός τῆς ζωῆς συναντιέται μέ τόν θάνατο καί τόν κατατροπώνει. Ὁ Ἰησοῦς συναντιέται στήν εἴσοδο τῆς πόλεως Ναῒν μέ τόν νεκρό γιό μιᾶς χήρας καί τόν ἐλευθερώνει ἀπό τόν θάνατο. Τόν ἀνασταίνει καί τοῦ ξαναχαρίζει τή ζωή. Ὁλοζώντανο πλέον «ἔδωκεν αὐτόν τῇ μητρί αὐτοῦ».

Εἶναι πολύ σημαντικό νά καταλάβουμε ὅτι ὁ μόνος πάροχος τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Θεός. Ἡ ζωή δέν εἶναι τό ἀποτέλεσμα κάποιων βιολογικῶν διεργασιῶν. Ἡ ζωή εἶναι ἕνα ἀπέραντο μυστήριο, πού ἀρχίζει ἀπό τόν Θεό καί τό διαχειρίζεται ἀποκλειστικά καί μόνον ὁ Θεός. Ὁ Δημιουργός τῆς ζωῆς ἔχει δικαιώματα πάνω στήν ἀρχή καί στό τέλος της. Ἡ μόνη εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά σεβαστεῖ τό δῶρο τῆς ζωῆς καί νά δουλέψει ἔτσι ὥστε αὐτό τό δῶρο νά μήν πάει χαμένο. Νά δουλέψει μέ σεβασμό γιά τή ζωή, εἰς τρόπον ὥστε τό διάστημα τῆς ζωῆς του νά γίνει ἡ αἰτία τῆς σωτηρίας του. Νά δουλέψει ἔτσι ὥστε ἡ ζωή νά γίνει μονοπάτι πρός τόν Θεό καί ὄχι δρόμος ἐξορίας καί ἀποξένωσης ἀπό τόν Πατέρα του.

Ὁ Κύριος σήμερα ἀνέστησε τόν πεθαμένο γιό καί «ἔδωκεν αὐτόν τῇ μητρί αὐτοῦ». Αὐτό τό κάνει γιά νά θυμίσει σέ ὅλες τίς μανάδες καί σέ ὅλους τούς γονεῖς τοῦ πλανήτη ὅτι τά παιδιά δέν εἶναι δικό τους κατόρθωμα οὔτε δική τους ἰδιοκτησία. Τά παιδιά δέν τά χαρίζει ὁ Θεός στούς γονεῖς, μόνο τά δανείζει. Τούς τά δανείζει γιά κάποια χρόνια μέ σκοπό νά τά μεγαλώσουν καί νά τά διαπαιδαγωγήσουν μέ τέτοιον τρόπο ὥστε νά Τοῦ τά ἐπιστρέψουν ὥριμα καί ἕτοιμα πρός σωτηρία. Ὁ ρόλος τοῦ γονιοῦ δέν εἶναι νά μεγαλώσει ἁπλῶς ἕνα παιδί. Νά τό ταΐσει, νά τοῦ μάθει γράμματα, νά τοῦ δώσει περιουσία καί νά τό ἀποκαταστήσει. Ὁ πραγματικός ρόλος τοῦ ἀληθινοῦ γονιοῦ εἶναι νά καταστήσει τό παιδί του δεκτικό στήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Νά ἑτοιμάσει τό παιδί του κατά τέτοιο τρόπο ὥστε νά πεινάει καί νά διψάει γιά Θεό, νά ὁλοκληρώνεται στόν Θεό, νά εὐτυχεῖ μέ τόν Θεό, νά ὁμοιάζει μέ τόν Θεό καί νά προσεγγίζει ἀκατάπαυστα τόν Θεό. Ὅταν ὁ γονιός παίξει τό ρόλο του μέ αὐτόν τόν τρόπο, μόνον τότε εἶναι ἀληθινός γονιός, αἰτία τῆς σωτηρίας τοῦ παιδιοῦ του, πρόδρομος τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ του καί ἀληθινό πρότυπο, ἀξιομίμητο καί ἁγιασμένο.

Ὁ γονιός πού θεωρεῖ τό παιδί του δάνειο τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν καί ὄχι ἰδιοκτησία του, ἀναπτύσσει μία σχέση μέ τό παιδί ἐλεύθερη, ἰσορροπημένη, χαρούμενη, χωρίς ὑποχρεώσεις, δεσμεύσεις, πικρίες καί παράπονα.

Διαπαιδαγωγεῖ χωρίς νά χειραγωγεῖ. Μορφώνει μέσα στό παιδί του τή μορφή τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι τή δική του μορφή. Πλάθει ἕναν ἄνθρωπο δυνατό καί ἐλεύθερο, ὄχι ἐξαρτημένο καί ἀδύναμο. Εὐχαριστεῖ τόν Θεό γιά τό δῶρο, ἀλλά δέν τολμάει νά κάνει παράχρηση καί κατάχρηση αὐτοῦ τοῦ δώρου, γιά νά μήν τό καταστρέψει ἀλλά νά τό ἐπιστρέψει καλύτερο ἀπ’ ὅ,τι τό παρέλαβε.

Ὁ Χριστός ἀνασταίνει τό νεκρό παλικάρι καί «ἔδωκεν αὐτόν τῇ μητρί αὐτοῦ», γιά νά θυμίζει στίς μητέρες ὅλου τοῦ κόσμου ὅτι ὁ θάνατος δέν εἶναι ἡ χειρότερη συμφορά πού μπορεῖ νά βρεῖ ἕναν νέο. Ἐάν ὁ νέος ἀποδοθεῖ στόν Χριστό, ἀκόμη καί νεκρός νά εἶναι, θά ζήσει. Ἐάν δέν χαρισθεῖ στόν Κύριο, ἡ κατά σάρκα ζωή του ξοδεύεται ἄσκοπα. Τό πέρασμά του ἀπό τή ζωή θά μείνει χωρίς ἴχνη, χωρίς ταυτότητα, χωρίς νόημα καί σκοπό. Ὁ Χριστός παραδίδει τό ἀναστημένο παιδί στή μητέρα του, γιά νά ὑπενθυμίζει στό διάβα τῶν αἰώνων ὅτι τά παιδιά εἶναι δικά Του, ὅπως τά πάντα εἶναι δικά Του, ὅπως καί ἐμεῖς εἴμαστε δικοί Του. Κάτω ἀπό τή σκέψη αὐτή ἡ θλίψη καί ὁ πόνος ἀπό τήν ἀπώλεια ἑνός παιδιοῦ γίνεται ὑποφερτός. Ἡ βεβαιότητα ὅτι τό παιδί βρίσκεται ἐκεῖ πού ἀνήκει δημιουργεῖ μία παρηγοριά στήν πενθοῦσα καρδιά τοῦ γονιοῦ. 

Σήμερα ὅλ’ αὐτά ἀκούγονται ὡς ἀόριστες φιλοσοφίες. Στήν ἐποχή μας τά παιδιά ἔχουν γίνει μικροί θεοί, οἱ ἀπόλυτοι πρωταγωνιστές τῆς ζωῆς, τά πρόσωπα πού κλέβουν τήν παράσταση ὅπου καί ἄν βρεθοῦν. Γύρω ἀπό τό παιδί ἔχει στηθεῖ ἕνα πλέγμα ἰδεῶν καί συμφερόντων πού τό ἀποθεώνουν. Ἡ σύγχρονη ἐποχή ἀνέβασε τό παιδί σ’ ἕνα πάλκο, σέ μία ἐξέδρα πολύ ψηλά καί τό προσκυνάει. Αὐτή ἡ νοοτροπία δημιουργεῖ παιδιά μέ ἐγωισμό, μέ ἀπαιτήσεις, μέ ἴδιον θέλημα, τό ὁποῖο εἶναι ἡ αἰτία κάθε δυστυχίας. Τά παιδιά ἀνατρέφονται μέ ἐπιθυμίες, μέ δικαιώματα, μέ ἀμέτρητες ἀπολαβές. Γίνονται ἄνθρωποι χωρίς ἐπίπεδο, ἀκαλλιέργητοι, ἀγενεῖς, ἐγγράμματοι ἀλλά ἀμόρφωτοι, κερδοσκόποι καί καιροσκόποι. Μεγαλώνουν μέ τήν προοπτική νά ἱκανοποιοῦν τά ἔνστικτά τους καί γι’ αὐτό γίνονται κυνικοί, κτητικοί, ἀνάπηροι νά ἀγαπήσουν, ἀνίκανοι νά προσφέρουν, ἀδίστακτοι στό νά ἁρπάξουν. Ἡ εἰρωνεία εἶναι πώς οἱ μεγάλοι κατηγοροῦν τούς νέους γιά πράγματα πού εὐθύνονται οἱ ἴδιοι. Ἀφοῦ κατέστρεψαν τά παιδιά, κατηγοροῦν τά ἴδια τά παιδιά γιά τήν καταστροφή.

Σ’ αὐτόν τόν κατήφορο τῆς νεότητας ὑπάρχει τό φρένο πού ὀνομάζεται Ἐκκλησία.

Ἐάν ἐπιθυμοῦμε νά ἔχουμε νέους δυνατούς καί ἐλεύθερους, χαρούμενους καί δημιουργικούς, πρέπει νά φροντίσουμε ἀπό τήν πιό μικρή ἠλικία νά τούς συνδέσουμε μέ τόν Χριστό.

Νά δημιουργήσουμε παιδικές ἀναμνήσεις πού θά συνδέονται μέ τή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Νά δημιουργήσουμε συνειδήσεις πού θά ἀκοῦν τή φωνή τοῦ Θεοῦ. Νά δημιουργήσουμε ἐσωτερικές ἀναζητήσεις πού δέν θά ἐξαντλοῦνται στό πεζοδρόμιο καί στίς προστυχιές τῆς ὀθόνης, πού δέν θά ἱκανοποιοῦνται ἀπό τά φθαρτά καί φτηνά αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Νά δημιουργήσουμε σχέση μέ τόν Χριστό ὄχι μέσα ἀπό κουραστικά κηρύγματα καί ταπεινωτικές ὑποδείξεις ἀλλά μέσ’ ἀπό τό προσωπικό παράδειγμα. Τά παιδιά ἀντιγράφουν.

Ἐάν βροῦν κάτι σωστό, ἀντιγράφουν τό σωστό, ἐάν βροῦν τήν ἁμαρτία, ἀντιγράφουν τήν ἁμαρτία.

Ὁ Κύριος ἀνέστησε τόν νέο σήμερα καί «ἔδωκεν αὐτόν τῇ μητρί αὐτοῦ». Τό ἴδιο θά κάνει μέ κάθε παιδί πού νεκρώνεται ἀπό τά λάθη τῶν μεγάλων καί ἀπό τά λάθη τά δικά του. Θά τό ἀναστήσει γιά νά τό παραδώσει στούς γονεῖς του. Ἡ εὐθύνη, ὅμως, τῶν γονιῶν εἶναι τεράστια. Ἡ εὐθύνη τους βρίσκεται στό νά μήν ἐγκλωβίσουν τό παιδί στήν κτητικότητα τοῦ ἐγωισμοῦ τους καί στίς ἀνασφάλειές τους, ἀλλά νά τό προσανατολίσουν στόν ἀληθινό Πατέρα του, στόν Πλάστη καί Δημιουργό του, πού θά τοῦ ἐξασφαλίσει τήν ἀληθινή καί αἰώνια ζωή. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ