ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Απόστολος: Εβρ. α' 10-β' 3.

Ευαγγέλιο: Μάρκ. β' 1-12

24 Μαρτίου 2019

«Τέκνον,αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».

Αυτό που βλέπουμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ότι η ζωή μας πλέει μέσα στο πέλαγος της Θείας ευσπλαχνίας. Γιατί, αν ο Κύριος δεν ήταν αγαθός, φιλάνθρωπος και ελεήμονας, ούτε μια στιγμή δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε με άνεση, με χάρη, με ελπίδα και παρηγοριά. Το ευτύχημα είναι ότι ο φιλάνθρωπος Θεός, μας ευσπλαγχνίζεται και παρ’ όλη την αναξιότητά μας, λόγω των πολλών αμαρτιών μας, είναι πάντοτε κοντά μας και μας ανέχεται, μας ελεεί, μας ανορθώνει και μας χορηγεί πλούσια τα αγαθά Του.

Ο Κύριος, σήμερα, έχει τελειώσει την περιοδεία Του κι επιστρέφει στην Καπερναούμ για να ξεκουραστεί. Μολις, όμως, γίνεται γνωστό ότι βρισκόταν εκεί σε κάποιο σπίτι, αμέσως συγκεντρώνονται πολλοί, ώστε να μην υπάρχει χώρος, ούτε και έξω από την πόρτα. Έρχονται τότε μερικοί προς Αυτόν φέροντες έναν παράλυτον, που τον βαστάζουν τέσσερα άτομα, που επιμένουν οπωσδήποτε να Τον πλησιάσουν. Κι επειδή δεν μπορούν να τον φέρουν κοντά στον Κύριο, εξαιτίας του πλήθους, βγάζουν τη στέγη στο σημείο που ήταν ο Ιησούς, κάμνουν άνοιγμα και κατεβάζουν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. Ο Ιησούς βλέποντας την πίστη των τεσσάρων και του παραλυτικού, λέει στον τελευταίο: «Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Ο Κύριος με τη στάση Του αυτή, έναντι του Παραλύτου, μας δίνει σήμερα την ευκαιρία να δούμε κι εμείς πόσο σπουδαία σημασία έχει και για μας η συγχώρηση των αμαρτιών μας.

Είναι αλήθεια ότι αυτοί που κατέβασαν από τη στέγη τον παραλυτικό, μπροστά στον Κύριο, δεν περίμεναν ν’ ακούσουν λόγους για συγχώρηση αμαρτιών τη στιγμή εκείνη. Αυτό που τους ενδιέφερε πρώτιστα ήταν η υγεία του σώματος του παραλύτου. Ο καρδιογνώστης, όμως, Κύριος, που είναι ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας, θεώρησε ως περισσότερο κατεπείγουσα την θεραπεία της ψυχής του. Συγχώρεσε πρώτα τις αμαρτίες του, για να του χαρίσει έτσι ριζική και ουσιαστική θεραπεία. Το ίδιο συνέβη και με το πλήθος που ήσαν εντός και εκτός της κατοικίας. Ο λόγος αυτός του Κυρίου θα φάνηκε και σ' αυτούς παράδοξος και άσχετος. Τα πράγματα, όμως δεν είναι έτσι, γιατί ο Κύριος με το Θεϊκό Του βλέμμα εισέδυσε πολύ βαθύτερα στο πρόβλημα του ανθρώπου. Διέκρινε, δηλαδή ότι πριν από το σώμα είχε ασθενήσει η ψυχή του και ότι, επομένως, ήταν ανάγκη πρώτα εκείνη να θεραπευθεί. Συγχρόνως, όμως, με την ενέργειά Του αυτή μας διδάσκει ότι η υγεία του σώματος είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με την κατάσταση της ψυχής. Γιατί η ψυχή, αν ζει κοντά στον Θεό, κατά κανόνα θα ζει απρόσκοπτα και το σώμα. Αν όμως η ψυχή εκτροχιάζεται σε ζωή αφύσικη, λανθασμένη και αμαρτωλή, τότε κατά γενική ομολογία χάνουν την αρμονία τους πολλές λειτουργίες του οργανισμού και μπαίνει σε δοκιμασία, σε περιπέτειες και σε ταλαιπωρία, το σώμα.

Το ίδιο είναι που συνέβη και με τους πρωτοπλάστους .Μετά την παράβαση της εντολής του Θεού, έφεραν στη ζωή τους αλλά και σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, τον φόβο, τον πόνο, τον ιδρώτα, την αρρώστια και τον θάνατο. Πέρα από αυτό, όμως, και σε ειδικότερες περιπτώσεις, παρατηρούμε το ίδιο. Οι ασωτείες και οι καταχρήσεις, τα ποτά και το μεθύσι, το κάπνισμα και τα ναρκωτικά, η ηθική ασυδοσία και τα ποικίλα ακατονόμαστα σαρκικά πάθη, προξενούν συγκεκριμένες σοβαρές ασθένειες και φέρνουν κατάπτωση και φθορά στο σώμα. Αλλά και εσωτερικά πάθη, όπως ο θυμός, ο φθόνος, η κακεντρέχεια και μοχθηρία, καταπονούν τον οργανισμό και δυσχεραίνουν πολλές λειτουργίες του. Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, υπάρχουν και ασθένειες, που οφείλονται σε άλλους λόγους. Και σ' αυτές τις περιπτώσεις, όμως, η κατάσταση της ψυχής επηρεάζει την εξέλιξή τους. Συντείνει, δηλαδή, στην επιδείνωση ή τη θεραπεία τους. Γι' αυτό έχουμε χρέος πρώτιστα να φροντίζουμε την υγεία της ψυχής. Να τη διατηρούμε απρόσβλητη από τους μολυσμούς και τα μικρόβια της αμαρτίας και σταθερή στην αρετή. Και ν' αγρυπνούμε όχι μόνο στις εξωτερικές πράξεις, αλλά και στις εσωτερικές σκέψεις και διαθέσεις. Γιατί ο Χριστός ως Θεός βλέπει ξεκάθαρα τον εσωτερικό μας κόσμο και θα μας ζητήσει λόγο για ότι λαμβάνει χώραν εκεί. Καλό θα είναι να δούμε την αλήθεια αυτή στη συνέχεια του περιστατικού.

Ανάμεσα στον κόσμο, που άκουε τη διδασκαλία του Κυρίου και είδαν και τη σκηνή με τον παραλυτικό, ήσαν και μερικοί γραμματείς. Αυτοί επειδή γνώριζαν πολλά, έτρεφαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και φυσικά δεν ήθελαν να παραδεχθούν τον Κύριό μας, ως Μεσσία. Γι' αυτό όταν Τον άκουσαν να βεβαιώνει τον παραλυτικό ότι εξαλείφθηκαν οι αμαρτίες του, αγανάκτησαν και άρχισαν να σκέφτονται στις καρδιές τους κακούς λογισμούς εναντίον του Κυρίου. Ο νους τους ολοσκότεινος και ταραγμένος αμφισβητούσε με οργή και απέρριπτε το κύρος και την εξουσία του Θεανθρώπου.

Ακούοντας οι Γραμματείς, που καθόντουσαν εκεί, τη διδασκαλία του

Κυρίου συλλογίζονταν μέσα τους. Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας τον

Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός. Αμέσως κατάλαβε

ο Χριστός ότι αυτά σκέπτονται και τους λέει: «Γιατί κάμνετε αυτές τις σκέψεις στο

μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο; Σου συγχωρούνται οι

αμαρτίες σου ή να του πω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα;». Για να

μάθετε, λοιπόν, ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη

γη αμαρτίες, λέει στον παράλυτο: «Σ’ εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και

πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και

μπροστά σ' όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν τον Θεό. «Τέτοια

πράγματα», έλεγαν «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δεί».

Είχε, λοιπόν, ο Κύριός μας την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες, όπως

απέδειξε με το θαύμα αυτό. Γιατί και Θεός αληθινός είναι και γεμάτος από αγάπη

για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν είδαμε με πόση στοργή απευθύνθηκε στον

παράλυτο: «Τέκνον» του είπε. «Παιδί μου». Την εξουσία, όμως, αυτή ο Κύριός μας

δεν την είχε μόνο τότε. Την έχει πάντοτε και την έχει και σήμερα. Γι' αυτό και πριν

φύγει από τον κόσμο μας, συνέστησε το Μυστήριο της Μετάνοιας και

Εξομολόγησης για να λαμβάνουμε την άφεση των αμαρτιών μας. Και τη χαρίζει

την άφεση αυτή, σ' όλους εκείνους, που με μετάνοια προσέρχονται στην

εξομολόγηση και ενώπιον του πνευματικού της Εκκλησίας καταθέτουν τις

αμαρτίες τους στα πόδια του Χριστού. Είναι αυτό γεγονός που το μαρτυρεί η πείρα

εκατομμυρίων ανθρώπων δια μέσου των αιώνων. Αν αυτό το κάνουμε με

ειλικρίνεια, τότε να είμαστε κι εμείς βέβαιοι ότι θ' ακούσουμε τη φωνή του Κυρίου

«τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», που θα μας γεμίσει με χαρά και

αγαλλίαση. Γένοιτο.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

ΠΗΓΗ