«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

29 Ἰουλίου 2018

        Εἶναι πολύ εὐχάριστος καί πολύ συναρπαστικός ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ματθαῖος, μᾶς περιέγραψε πρίν ἀπό λίγο ἕνα ὡραῖο ταξίδι στά νερά τῆς μαγευτικῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας.Γιά μᾶς,τούς νησιῶτες, εἶναι πολύ οἰκεῖα τά ταξίδια αὐτά,ἀφοῦ μᾶς εὐνόησε ἰδιαίτερα ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ νά ζοῦμε στά πανέμορφα νησιά μας καί νά ἀπολαμβάνουμε καθημερινά τέτοιες ὑπέροχες ἐμπειρίες.

      Ταξιδιῶτες στό ταξίδι αὐτό, εἶναι οἱ δώδεκα μαθητές τοῦ Χριστοῦ μας,χωρίς τόν Διδάσκαλό τους.Καί ὅπως συνήθως συμβαίνει,τά ταξίδια στίς θάλασσές μας,δέν εἶναι πάντα γαλήνια καί εὐχάριστα.Καί τό ταξίδι τῶν Μαθητῶν μέ τό πλοιάριο μέσα στήν ἥρεμη νύχτα,ἐνῶ στήν ἀρχή ἦταν  ἥσυχο καί εὐχάριστο,ἀργότερα,ξεσηκώθηκαν ξαφνικά μανιασμένα, ἄγρια κύματα καί ἐξελίχθηκε σέ μία πολύ ἐπικίνδυνη θαλασσινή περιπέτεια.Ὁ ἀέρας πού αἰφνιδιαστικά φύσηξε, ἦταν πολύ ἄγριος καί δυνατός.Τά κύματα πού σήκωσε πελώρια,μέ ἀποτέλεσμα,οἱ ἐπιβάτες του,νά διατρέχουν τόν ἔσχατο κίνδυνο νά παρασυρθοῦν καί νά πνιγοῦν μέσα στά νερά τῆς λίμνης.Τό εὐχάριστο καί ἥσυχο ταξίδι,ἔγινε ἀπό τήν μία στιγμή στήν ἄλλη,μία δυσάρεστη καί φοβερή τραγωδία.

       Αἰσθήματα φόβου καί ἀγωνίας εἶναι φυσικό νά κυριαρχοῦν μέσα στίς καρδιές τῶν Μαθητῶν, καί τά πράγματα χειροτερεύουν πολύ  περισσότερο,ὅταν βλέπουν ξαφνικά κάποιον,νά περπατᾶ μέσα στή νύχτα πάνω στά κύματα.Τόν πέρασαν γιά φάντασμα,μέ ἀποτέλεσμα νά ξεσπάσουν σέ κραυγές φόβου,τρόμου καί ἀγωνίας.

    Ἀλλά ἀμέσως,ἀκούγεται ἐκ μέρους τοῦ ὑποτιθέμενου νυκτερινοῦ φαντάσματος, μία γνώριμη φωνή, πού τούς καθησυχάζει καί τούς παρηγορεῖ.Μήν φοβᾶστε,τούς λέει,πάρετε θάρρος,ἐγώ εἶμαι.Ἦταν ἡ γλυκειά φωνή τοῦ Χριστοῦ,πού τούς παρακολουθοῦσε ἄγρυπνα καί εἶχε τρέξει γιά νά τούς σώσει ἀπό τήν δύσκολη περίσταση στήν ὁποία εἶχαν βρεθεῖ.

  Ὁ ἐνθουσιώδης μαθητής Πέτρος,ζητάει νά περπατήσει μέ τόν Κύριο πάνω στά κύματα.Ὁ Κύριος τοῦ ἐπιτρέπει καί πολύ σύντομα βρίσκεται κι αὐτός νά περπατᾶ πάνω στά κύματα,λές καί ἦταν σέ  στεριά.Τόν τρόμαξαν ὅμως τά ἀφρισμένα κύματα,ἔχασε τήν πίστη του καί πολύ σύντομα ἄρχισε νά βουλιάζει.<< Κύριε,σῶσε με >>,φώναξε ἀμέσως, καί ὁ Κύριος ἁπλώνει στοργικά τό χέρι Του  καί τόν σώζει.<< Ὀλιγόπιστε,γιατί δίστασες;>>,τοῦ λέει,καί μπῆκαν ἀμέσως μέσα στό πλοῖο καί ὁ ἄγριος ἄνεμος κόπασε,γαλήνεψε ἡ ταραγμένη θάλασσα καί ἡρέμησαν τά πάντα!

     Στήν διήγηση αὐτή,παρατηροῦμε τρία θαυμαστά σημεῖα.Πρῶτον : ὁ Χριστός,ἄν καί πῆρε τήν ἀνθρώπινη φύση, πού τήν διέπει ὁ νόμος τῆς βαρύτητος,περπατᾶ πάνω στή θάλασσα σάν νά ἦταν στεριά. Δεύτερον : ἐπιτρέπει καί στόν ἀπόστολο Πέτρο, μέ τήν δική Του θεϊκή δύναμη, νά κάνει τό ἴδιο. Καί τρίτον : τά ἄψυχα στοιχεῖα τῆς φύσεως ὑποτάσσονται ἀμέσως στό θέλημα Ἐκείνου πού τά δημιούργησε καί ἔθεσε τούς φυσικούς νόμους καί ἡρεμοῦν μέ τήν παρουσία Του.

   Ἡ ὀλιγοπιστία τοῦ Πέτρου,ἄν καί εἶναι ἕνα καθαρά ἀνθρώπινο στοιχεῖο,ὅμως,πρέπει νά μᾶς προβληματίσει ἔντονα καί νά μᾶς διδάξει.Ὅσο εἶχε τό βλέμμα του ψηλά καί ἦταν προσηλωμένος στόν Κύριο,περπατοῦσε κι ἐκεῖνος ἄφοβα πάνω στά κύματα.Μόλις ὅμως ἔστρεψε τή ματιά του πρός τά μανιασμένα νερά τῆς λίμνης,δείλιασε,και αὐτομάτως ἄρχισε νά καταποντίζεται.

  Ἔτσι κι ἐμεῖς πού ταξιδεύουμε στό πέλαγος τῆς ζωῆς.Ὅταν μᾶς χτυποῦν τά μανιασμένα κύματα τῶν θλίψεων καί τῶν διαφόρων συμφορῶν πού μᾶς βρίσκουν στήν ζωή μας,πρέπει νά κάνουμε κουράγιο καί νά μή χάνουμε τό θάρρος μας. Νά μήν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ ἡ ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός, πού ἀπό ἀγάπη ἐπιτρέπει κάποιες πρόσκαιρες δοκιμασίες,μικρές ἤ μεγάλες,γιά τό καλό μας,δέν θά μᾶς ἀφήσει ποτέ νά χαθοῦμε.Νά ἔχουμε συνεχῶς τό βλέμμά μας στραμμένο πρός τήν πανάγια μορφή Του.Καί ὅταν κάποτε νομίσουμε ὅτι χάθηκαν ὅλα στή ζωή μας, καί ἀνθρωπίνως δέν ὑπάρχει ἐλπίδα σωτηρίας,νά κάνουμε αὐτό πού ἔκανε καί ὁ Πέτρος :Νά φωνάζουμε δηλαδή μέ ὅλη μας τήν δύναμη : << Κύριε,σῶσόν με >>.Ἡ ἐπειρία μᾶς ἔχει διδάξει, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ζητήσει κάποιος τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί νά μήν σωθεῖ.

     Ναί,ἀδελφοί μου! Ὅλοι μας εἴμαστε ταξιδιῶτες,ὁδοιπόροι,στήν ζωή αὐτή.Βαδίζουμε συνεχῶς χωρίς νά εἶναι παντοτινή ἡ διαμονή μας στήν γῆ αὐτή.Δέν εἴμαστε ποτέ μόνιμοι πολίτες τοῦ κόσμου τούτου,ἀλλά ὁδίτες,ὁδοιπόροι,διαβάτες,ἐντελῶς προσωρινοί καί σέ μία ἀκατάπαυστη πορεία πού ὁδηγεῖ στήν οὐράνια,στήν μόνιμη καί αἰώνια πατρίδα μας.

    Βρισκόμαστε σέ ἕνα νοητό σκάφος, πού λέγεται Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,πού βρίσκεται σέ διαρκῆ καί ἀκατάπαυστη πορεία.Αἰώνιος κυβερνήτης τοῦ σκάφους αὐτοῦ εἶναι  ὁ Χριστός,ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς μας.Μιά σύντομη ματιά στό παρελθόν,στήν ἔνδοξη ἀλλά καί περιπετειώδη ταυτόχρονα, ἐκκλησιαστική ἱστορία,ἀβίαστα θά μᾶς ὁδηγήσει στό συμπέρασμα,ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας,ἄν καί πολλές φορές πέρασε μέσα ἀπό ἀφρισμένα κύματα,ἄν καί ἀντιμετώπισε πολλούς καί φοβερούς ἐχθρούς,ὅμως δέν βυθίστηκε ποτέ, γιατί εἶχε κυβερνήτη της τόν παντοδύναμο Θεό.Τό οὐράνιο σκάφος τῆς Ἐκκλησίας μας,κλυδονίστηκε πάρα πολλές φορές,ἀλλά δέν καταποντίστηκε.Οἱ διῶκτες της ὅλοι χάθηκαν ἀπό προσώπου τῆς γῆς,ἐκείνη ὅμως παραμένει ἀκλόνητη.Ἀκόμα καί αὐτές οἱ φοβερές πῦλες τοῦ ἄδη,στράφηκαν ἐναντίον της,καί ὅμως, δέν μπόρεσαν ποτέ νά τήν βλάψουν στό παραμικρό.Αὐτό σημαίνει ὅτι,ὅσοι βρίσκονται μέσα στό σκάφος αὐτό,δέν κινδυνεύουν ποτέ νά χαθοῦν, ὅσες φουρτοῦνες καί νά βροῦν μπροστά τους.

    Κάποτε,ἕνα πλοῖο ταξίδευε μέσα σέ φοβερή ἀνεμοθύελλα καί θαλασσοταραχή.Ὅλοι οἱ ἐπιβάτες καθώς καί τό πλήρωμα τοῦ πλοίου εἶχαν φοβηθεῖ πάρα πολύ,γιατί νόμιζαν ὅτι τό σκάφος στό ὁποῖο ἐπέβαιναν θά βουλιάξει σέ λίγο μαζί μέ τούς ἐπιβάτες καί τό πλήρωμά του.Τό παιδί τοῦ Καπετάνιου ὅμως,κοιμόταν ἀμέριμνο καί ἀτάραχο.Ὅταν τό ρώτησαν ποιός εἶναι ὁ λόγος πού δέν φοβᾶται, ἀπάντησε αὐθόρμητα :Δέν φοβᾶμαι γιατί στό τιμόνι τοῦ καραβιοῦ εἶναι ὁ πατέρας μου!

    Ὅταν,λοιπόν,τόσο στήν προσωπική πορεία τοῦ καθενός μας,ὅσο καί στήν κοινή μας πορεία ὡς μελῶν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, κυβερνήτης μας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός,τό ταξίδι μας θά εἶναι ἀπόλυτα ἀσφαλές καί ἐντελῶς ἀκίνδυνο.Ἡ Ἐκκλησία μας,δέν εἶναι ἕνας ἐπίγειος θεσμός,ἀλλά ἕνα  οὐράνιο καθίδρυμα,εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ κατά τόν θεηγόρο ἀπόστολο Παῦλο.

   Ὅποιος ὅμως ἐξακολουθεῖ νά δειλιάζει παρ'ὅλα αὐτά σάν τόν Πέτρο,σημαίνει ὅτι ἡ πίστη του δέν εἶναι τόσο δυνατή ὅσο θά ἔπρεπε.Καλό θά εἶναι,λοιπόν,νά φροντίσει νά ζητήσει ἀπό τόν Θεό νά τοῦ  δυναμώσει τήν πίστη του καί νά βρεῖ τόν τρόπο καί τήν δύναμη ὥστε νά παραδοθεῖ μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί ὁλοκληρωτικά στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

   Τότε,δέν θά φοβηθεῖ ποτέ,ἀλλά θά πορεύεται ἀτάραχος καί ἀτρόμητος, ἀκόμη καί ἀνάμεσα στήν σκιά τοῦ φοβεροῦ θανάτου, γιατί θά εἶναι μαζί του ὁ Θεός.Καί ὅταν ὁ Θεός εἶναι μαζί μας,κανένας ἀπολύτως δέν θά τολμήσει νά σταθεῖ ἀπέναντί μας καί νά μᾶς βλάψει στό παραμικρό.                                                            

π.Γ.Τ.

ΠΗΓΗ