ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

13/04/2025

Βρισκόμαστε μία εβδομάδα πριν την Ανάσταση του Κυρίου και λίγες ώρες πριν την εισαγωγή στο Πάθος Του.

Ο χαρακτήρας αυτής της εισόδου έχει πανηγυρικό, χαρμόσυνο και αναστάσιμο περιεχόμενο μιας και η ανάσταση, μόλις χθες, του «φίλου του Χριστού Λαζάρου» φανέρωσε τη Θεότητα του Χριστού και προμήνυσε την «κοινήν ανάστασιν» όλων των ανθρώπων. Αφού ο Κύριος όντας η «Ζωή και η Ανάστασις ημών» κυριαρχεί πάνω στη ζωή και το θάνατο.

Επιπλέον η σημερινή θριαμβευτική είσοδός Του στα Ιεροσόλυμα φανερώνει την αποκεκριμένη μεσσιανική ιδιότητα αφού οι Μαθητές Του και οι λοιποί Ιουδαίοι θεωρούσαν τη σωτηρία τους ως απελευθέρωση του Ισραήλ από τη ρωμαϊκή κυριαρχία και την κοσμική επικράτησή του.

Ο Κύριος αποδέχεται την αναγνώρισή Του ως Μεσσία και δείχνει στους Ιουδαίους ότι «επείγεται του παθείν αγαθότητι […] του σώσαι τον άνθρωπο».

Έχοντας γευθεί ο Απόστολος Παύλος «την δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω», προτέπει τους Χριστιανούς να χαίρονται «εν Κυρίω πάντοτε». Δίνει δε τόση μεγάλη σημασία στη χαρά αυτή που επαναλαμβάνει εντονότερα «πάλιν ερώ χαίρετε».

Και αυτή η χαρά δεν είναι παρά ο Ίδιος ο Χριστός που νοηματοδότησε τη ζωή και μας λύτρωσε από τα δεσμά της φθοράς και του θανάτου οδηγώντας μας στην κοινωνία της Αγάπης του Θεού, την Εκκλησία.

Ο Χριστός δε, χορηγεί αυτή τη χαρά στους Μαθητές Του και σ’ όλο το ανθρώπινο γένος σύμφωνα με τα λόγια Του, «Ταύτα λελάληκα υμίν, ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη και η χαρά υμών πληρωθεί».

Ο ερχομός της χαράς και η σωτηρία μας στηρίζονται στην αποδοχή της Αγάπης του Χριστού, στην είσοδο στη ζωή Του και στην εφαρμογή των εντολών Του.

Ο Χριστός ως Χαρά και Αγάπη χαροποιεί τους ανθρώπους συγκροτώντας τη διασπασμένη από την αμαρτία ζωή.

Η είσοδος στη χαρά του Κυρίου έχει βασική προϋπόθεση την άρνηση του εγωκεντρισμού με την έξοδο από το σφιχτό κλείσιμο στον εαυτό.

Η έξοδος από τον εγωϊσμό και τη φιλαυτία γίνεται μόνο με την ελεύθερη βούληση και την αποδοχή της συνέργειας του Θεού.

Η Μετάνοια είναι αυτή που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τη φυλακή του Εγώ, έλκει τη Θεία Χάρη και εισάγει στη Θεοκοινωνία.

Κατά τη συγγραφή της Επιστολής προς την Εκκλησία των Φιλιππησίων ο Απόστολος Παύλος ήταν φυλακισμένος. Αλλά παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες η ψυχή του γέμιζε από χαρά αφού τα παθήματά του ομοίαζαν προς αυτά του Κυρίου. Η δε χαρά πήγαζε από την ένωσή του με το Χριστό.

Στον Απόστολο Παύλο η χαρά και η ειρήνη αποτελούσαν μία πραγματικότητα αγιοπνευματική που δεν επέτρεπε στις δυσκολίες του βίου να τον επηρεάσουν αλλά του έδιναν επιπλέον δύναμη να αγωνίζεται για τους συνανθρώπους του.

Ένα εμπόδιο εντοπίζει ο Απόστολος στη σχέση με το Χριστό και συμβουλεύει, «Μηδέν μεριμνάτε αλλ’ εν παντί τη προσευχή και τη δεήσει μετά ευχαριστίας τα αιτήματα υμών γνωριζέσθω προς τον Θεό».

Ο Χριστός είναι πάντοτε δίπλα μας. Η παρουσία και οι ενέργειές Του γίνονται αισθητές ανάμεσά μας και απλόχερα προσφέρει την Αγάπη στον καθένα.

Το εμπόδιο εντοπίζεται και στο Χερουβικό Ύμνο, «[…] πάσαν νυν βιοτική αποθώμεθα μέριμνα».

Είναι η αγωνιώδης έως αγχωτική προσκόλληση στις φροντίδες του βίου, στα υλικά αγαθά και όχι στον αγώνα της σωτηρίας της ψυχής. Έτσι ο ταλαίπωρος άνθρωπος εγκλωβίζεται και δυστυχεί από το νόμο της αμαρτίας.

Ύστερα έρχεται ο λογισμός και σπέρνει το σπέρμα της αμφιβολίας στις ψυχές των ανθρώπων διαβάλλοντας τόσο την εγγύτητα και την Πρόνοια του Θεού όσο και τα θεμέλια της ύπαρξης με την εμπιστοσύνη στην πονηριά του.

Είναι ζωτική ανάγκη για το σύγχρονο άνθρωπο η αίσθηση της οικειότητας με το Χριστό και το συνάνθρωπο αν θέλει να γλυτώσει από τα άγχη, τις φοβίες και την ανασφάλεια που σπέρνει ο λογισμός.

Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με τεχνητό τρόπο, με φάρμακα ή μεθόδους ανατολίτικων θρησκευτικών ψυχοθεραπειών.

Η πρόταση του Απόστολου Παύλου ώστε να ξεπεραστούν η δυσπιστία και οι αμφιβολίες σήμερα ορίζεται από τη δική του πραγματικότητα, τη διδασκαλία των άλλων Αποστόλων και εν γένει των Αγίων της Εκκλησίας των φίλων του Χριστού και δικών μας πρεσβευτών.

«Λογίζεσθε», προτρέπει, μόνο «όσα εστίν αληθεί, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή», όσα είναι άξια επαίνων, όσα είναι ενάρετα.

Αυτά όλα τείνουν προς στην παραδομένη από τους Αποστόλους και διδασκάλους της Εκκλησίας πίστη. Είναι το προσωπικό βίωμα και η εμπειρία τους από την υπακοή στις εντολές του Χριστού και οδηγούν σ’ Εκείνον, την ενυπόστατη Αλήθεια, Ζωή και Αγάπη.

Χαρίζουν δε στον άνθρωπο την πολυπόθητη ειρήνη και χαρά.

Τη λύτρωση από την αμαρτία!

Καλό και ευλογημένο Μεγαλοβδόμαδο.

π. Ιωάννης Κίτσιος

ΠΗΓΗ