Κυριακή 10η Δεκεμβρίου 2023

Κυριακή Ι΄ Λουκᾶ. (Λουκ. 13, 10 – 17).

«ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου» (Λουκ. 13, 12).

Ἕνα ἀπό τά πιό θεμελιώδη χαρακτηριστικά τῆς ἀνθρώπινης φύσης εἶναι ἡ ἐλευθερία.

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τό μοναδικό προνόμιο νά ἀποφασίζει ἐλεύθερα γιά τή ζωή του. Ὡς εἰκόνα τοῦ ἀπόλυτα ἐλεύθερου Θεοῦ, ζεῖ μέσα στή σχετική ἐλευθερία πού τοῦ ἐπιτρέπουν τά ὅρια τῆς κτιστῆς πραγματικότητας. Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα βλέπουμε τόν Χριστό νά ἐλευθερώνει τή συγκύπτουσα γυναίκα ἀπό τά δεσμά τῆς ἀρρώστιας της.

Προσπαθεῖ νά ἐλευθερώσει καί τόν τυπολάτρη ἀρχισυνάγωγο ἀπό τίς ἀγκυλώσεις τῆς θρησκευόμενης ἀθεῒας του, ἡ ὁποία ὀνομάζεται κατ’ εὐφημισμόν θρησκεία.

Ὁ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐλεύθερος ἄνθρωπος χάνει τό θεοδώρητο προνόμιο τῆς ἐλευθερίας ἀπό τήν ἀσθένεια. Ἡ ἀσθένεια πού κατατρώγει τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δύο εἰδῶν. Εἶναι ἡ σωματική ἀσθένεια καί ἡ πνευματική ἀσθένεια. Ἡ σωματική ἀσθένεια εἶναι αὐτή ἀπό τήν ὁποία ὑπέφερε ἡ συγκύπτουσα. 

Ἡ πνευματική ἀσθένεια εἶναι αὐτή ἀπό τήν ὁποία ὑπέφερε ὁ ἀρχισυνάγωγος.

Ἡ σωματική ἀσθένεια εἶναι κάτι θλιβερό.

Τήν ἀπευχόμαστε ὅλοι, διότι μᾶς ταλαιπωρεῖ.

Ταλαιπωρεῖ καί ταπεινώνει τό σῶμα. Κάμπτει τίς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου. Πληγώνει τή χαρούμενη διάθεση τῆς ψυχῆς. Χτυπάει τόν ἄνθρωπο ποικιλοτρόπως, καθώς τοῦ κατατρώγει τό εἰσόδημα, τόν ἀπομονώνει ἀπό τούς ἄλλους, τόν καθηλώνει στό κρεβάτι τοῦ πόνου.

Ἡ σωματική ἀσθένεια εἶναι μία δοκιμασία μέ ψυχολογικές προεκτάσεις. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἐγκλωβιστεῖ μέσα σ’ αὐτή, στεναχωριέται καί καταθλίβεται. Ψάχνει νά βρεῖ ἀπαντήσεις στά ἀναρίθμητα «γιατί», πού γεννιοῦνται στή σκέψη του. Νιώθει ἐγκλωβισμένος καί φυλακισμένος σέ καταστάσεις καί ἐμπειρίες πού δέν ἐπέλεξε καί πού τοῦ προκαλοῦν πόνο.

Ἀγανακτεῖ καί θυμώνει μέ τίς αἰτίες τῆς ἀρρώστιας του, μέ τόν ἑαυτό του ἤ μέ τούς ἄλλους, ἀφοῦ κανείς δέν μπορεῖ νά τόν ἐλευθερώσει ἀπό τά ἀτσάλινα δεσμά τῆς ἀσθένειας. Ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος εἶναι μία δέσμευση ὄχι μόνο γιά τόν ἴδιο τόν ἀσθενή ἀλλά καί γιά τούς ἀνθρώπους πού τόν φροντίζουν. Περικόπτεται ἀπό τήν ἀρρώστια ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί αὐτό γίνεται μία δοκιμασία μέ θετικά ἤ ἀρνητικά ἀποτελέσματα. Ἀνάλογα μέ τό πῶς διαχειρίζεται ὁ ἄνθρωπος τίς ἀρρώστιες τοῦ σώματος κερδίζει ἤ χάνει, ὠφελεῖται ἤ βλάπτεται. Ὁ πόνος καί ἡ ταπείνωση τοῦ σώματος μπορεῖ νά γίνει κέρδος γιά τόν ἄνθρωπο, ἐάν τά ὑποδεχθεῖ ὡς ἐνέργειες τῆς ἀγάπης καί τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ἐμπιστευθεῖ τόν Κύριο καί Τόν εὐχαριστήσει γιά τά δεσμά τῆς ἀρρώστιας, τότε γεύεται τήν ἀληθινή ἐλευθερία. Ὁ καλλιεργημένος ἄνθρωπος βλέπει τήν ἀσθένεια ὡς μία εὐκαιρία νά σπάσει τά σίδερα τῆς φυλακῆς αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί νά πετάξει ἐλεύθερα στήν ἀπεραντοσύνη τῆς αἰωνιότητας. Ὅσο πόνο καί ἄν τοῦ προκαλεῖ, ὅση ταλαιπωρία καί ἄν ὑφίσταται, προσβλέπει στήν ἀπέκδυση τοῦ θνητοῦ σώματος καί στήν ἔνδυση τῆς ἀθανασίας, ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει πόνος, θλίψη καί στεναγμός ἀλλά ἀτελείωτη ζωή. Ἡ σωματική ἀσθένεια γίνεται ἀφορμή σωτηρίας, ὅταν ὁ ἄρρωστος στρέφεται στόν Χριστό καί μέσα στόν πόνο του σπουδάζει τήν προσευχή. Ἡ πονεμένη προσευχή τοῦ ἀρρώστου ἀνεβαίνει γρήγορα στόν οὐρανό, ἀρκεῖ νά τή συνοδεύει ἡ ταπείνωση καί ἡ εὐγνωμοσύνη. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀφεθεῖ στό Θεό, τότε ἡ ἀρρώστια τοῦ σώματος γίνεται μονοπάτι θεογνωσίας, ἐλευθερίας καί σωτηρίας.

Αὐτό ἔγινε μέ τή συγκύπτουσα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ πνευματική ἀσθένεια. Ἡ πνευματική ἀσθένεια εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὁ ἀρχισυνάγωγος εἶναι ὁ τύπος τοῦ ἀνθρώπου πού ὑποφέρει ἀπ’ αὐτή τήν ἀσθένεια. Ἡ τυπολατρία καί ἡ ἀλαζονική συμπεριφορά εἶναι οἱ ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις μέ τίς ὁποῖες φανερώνεται ἡ ἀρρώστια τοῦ ἀρχισυναγώγου. Ἡ ὑποκρισία εἶναι τό σύμπτωμα τῆς ἀρρώστιας τῆς ψυχῆς του. Κάνει τόν φύλακα τοῦ νόμου, ἐνῶ δέν σέβεται τόν νόμο τῆς ἀγάπης. Παριστάνει τόν εὐσεβή πρός τόν Θεό, ἐνῶ ἀσεβεῖ ἀπέναντι στόν συνάνθρωπο. Ἀναλαμβάνει τόν ρόλο τοῦ διδασκάλου, ἐνῶ εἶναι ἀμόρφωτος καί ἀπαίδευτος πνευματικά. Παρουσιάζεται ὡς θρησκευόμενος, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι ἄθεος, ἀφοῦ διέγραψε τόν ἀληθινό Θεό ἀπό μέσα του καί ἔφτιαξε ἕναν δικό του θεό, κομμένο καί ραμμένο στίς μικρότητές του. Ἡ πνευματική ἀσθένεια εἶναι καταστρατήγηση τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Ὁ ἄνθρωπος πού ὑποφέρει ἀπό ἄγνοια Θεοῦ, ἀπό ἐσωτερική ἀκαταστασία, ἀπό ταραχή, ἀπό ραθυμία, ἀπό τό ψέμα καί τήν ὑποκρισία, δέν εἶναι ἐλεύθερος ἄνθρωπος. Εἶναι δεμένος μέ τίς ἁλυσίδες τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῶν παθῶν. Εἶναι φυλακισμένος σέ μιά μοναξιά. Εἶναι βυθισμένος στό σκοτεινό πηγάδι τῆς κενότητας. Ζεῖ περιφραγμένος στό βρώμικο μαντρί τῶν γουρουνιῶν, πού εἶναι οἱ ἀνασφάλειες, οἱ ἐξαρτήσεις καί οἱ πτώσεις του. Τό μεγαλύτερο δράμα τοῦ πνευματικά ἀρρώστου εἶναι ὅτι δέν ἔχει ἐπίγνωση τῆς ἀσθένειάς του. Πολλές φορές νομίζει ὅτι εἶναι καλά, ἐνῶ φθείρεται θανάσιμα ἀπό τήν ἁμαρτία. Νομίζει ὅτι εἶναι ἐνάρετος, ἐνῶ συμπεριφέρεται ἀνενδοίαστα μέ κακία. Νομίζει ὅτι εἶναι ἀγαθός καί εὐλαβής, ἐνῶ πλανᾶται στίς πλάνες τῶν δικῶν του εἰδώλων. Νομίζει ὅτι εἶναι κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, ἐνῶ εἶναι αὐτός πού τό δυσφημίζει.

Τό περιστατικό πού ἀκούσαμε σήμερα μᾶς διδάσκει πώς ἡ ἐλευθερία εἶναι πολύτιμη καί ἀναντικατάστατη. Ἐξωτερικά φαίνεται ὅτι τή χάνουμε μέ τίς ἀρρώστιες τοῦ σώματος.

Στήν πραγματικότητα, ὅμως, αὐτές μπορεῖ νά σταθοῦν αἰτία γιά νά τή βροῦμε. Τήν ἐλευθερία μας τή χάνουμε ἀπό τίς πνευματικές ἀρρώστιες. Αὐτές θεραπεύονται μόνο μέ τή μετάνοια. Τούς τρόπους τῆς μετάνοιας θά τούς διδαχτοῦμε ἀπό τόν πνευματικό μας.

Ἐκεῖνος θά μᾶς ὁδηγεῖ στόν Μεγάλο Ἐλευθερωτή, στόν Σωτήρα καί Λυτρωτή μας Ἰησοῦ Χριστό, στόν ὁποῖο ταιριάζει ὅλη ἡ δόξα τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

ΠΗΓΗ