Ε΄Κυριακή των Νηστειών (Μαρίας Αιγυπτίας)- «Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς,οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»
Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. ι´ 32-45
Ἦχος: πλ. δ´.− Ἑωθινόν: Η´
«Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς,οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»
Καθὼς ὁ Κύριος καὶ οἱ μαθητές Του ἀναβαίνουν πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, ὁ Ἰησοῦς βρίσκει τὴν εὐκαιρία νὰ τοὺς προετοιμάσει γιὰ τὸ ἐπερχόμενο Πάθος. Τοὺς προλέγει τὴν σύλληψή Του ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς, τὴν καταδίκη σὲ θάνατο, τοὺς ἐμπαιγμοὺς καὶ τὰ μαστιγώματα, τὸν θάνατο ἀλλὰ καὶ τὴν τριήμερο Ἀνάσταση. Μία ἑβδομάδα πρὸ τοῦ Πάθους, ὁ Κύριος θέλει νὰ προετοιμάσει τοὺς μαθητές Του.
Ἐνῶ ὁ Κύριος ὁμιλεῖ γιὰ Πάθος καὶ ταπείνωση, οἱ μαθητὲς ἔχουν ἄλλα στὸ μυαλό τους. Οἱ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, οἱ υἱοὶ Ζεβεδαίου, ἐπιθυμοῦν πρωτοκαθεδρίες καὶ μεγαλεῖα. Δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ τὴν πραγματικὴ ἀποστολὴ τοῦ Μεσσία καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν τὴν ἐσφαλμένη ἀντίληψη τῶν Ἑβραίων γιὰ ἕνα ἰσχυρὸ Μεσσία, ποὺ θὰ ἀναλάβει κοσμικὴ ἐξουσία καὶ θὰ βασιλεύσει μὲ ἐγκόσμιο δύναμη.
Πολλὲς φορὲς τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μέ μᾶς. Ὁ Κύριος μᾶς προσκαλεῖ νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ὁδὸν τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς διακονίας πρὸς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν Τὸν ἀκοῦμε οὕτως ἢ ἄλλως, βάζουμε μπροστὰ τὸν ἐγωϊσμό μας καὶ τὶς ἀνόητες φιλοδοξίες. Ὀνειρευόμαστε θέσεις καὶ ἀξιώματα ἀκόμη καὶ μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ἡ παρουσία μας πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ πνεῦμα προσφορᾶς καὶ διακονίας πρὸς τοὺς ἄλλους.
Ὅμως ὁ Κύριος φροντίζει νὰ προσγειώσει τοὺς μαθητές Του στὴν πραγματικότητα. Τοὺς λέγει: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Ἡ ὁδὸς γιὰ τὴν δόξα τοῦ Κυρίου περνᾶ ἀναγκαστικῶς μέσῳ τῆς Σταυρώσεως, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ἔνδοξος Ἀνάσταση. Ἐὰν κάποιος δὲν μπορεῖ νὰ βαστάξει τὸ Πάθος τοῦ Χριστοῦ, νὰ πιεῖ τὸ ποτήριο τῶν θλίψεων καὶ νὰ συμμετάσχει στὸ βάπτισμα τοῦ θανάτου, οὔτε καὶ στὴν δόξα τῆς βασιλείας μπορεῖ νὰ συμμετάσχει (Ζιγαβηνός).
Δυστυχῶς, πολλοὶ χριστιανοὶ ἐπιθυμοῦν τὴν εὐκολία καὶ τὴν ἄνεση ἀκόμη καὶ στὰ πνευματικὰ ζητήματα, λησμονοῦντες ὅτι ὀφείλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ παράδειγμα τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου, ποὺ ἦλθε νὰ διακονήσει καὶ νὰ δώσει τὴν ζωή Του, γιὰ νὰ λυτρώσει τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ ἀσκητὲς Πατέρες τῆς ἐρήμου μᾶς λένε: «δὸς αἷμα καὶ λάβε πνεῦμα», δηλ. χωρὶς νὰ κοπιάσουμε δὲν μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε πνευματικῶς στὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν.
Ἐκεῖνο ποὺ καταξιώνει τὴν ὅποια προσφορά μας εἶναι αὐτὴ νὰ γίνεται πρὸς τὸν πλησίον μὲ γνήσια προθυμία καὶ ταπείνωση, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουμε κόπους ἢ θυσίες. Ἡ διακονία μας πρὸς τὸν πλησίον ἀποτελεῖ βίωση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς μας πρὸς τὸν συνάνθρωπο, συντριβὴ τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς φίλαυτης ἀδιαφορίας. Πρῶτος ὁ Κύριος δίδει τὸ παράδειγμα ἀφοῦ «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β´ 7) καὶ ἔδωσε τὸ μήνυμα στοὺς μαθητές Του ὅτι «Ἐγὼ δὲ εἰμὶ ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν» (Λκ. κβ´ 27). Ἐν ἀντιθέσει πρὸς ὅσους ἐπι- διώκουν κοσμικὰ ἀξιώματα καὶ πρωτοκαθεδρίες μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταδυναστεύουν τοὺς λαούς, ποὺ κυβερνοῦν, ὁ Κύριος μᾶς δείχνει ὅτι τὸ πραγματικὸ μεγαλεῖο βρίσκεται στὸν τρόπο, ποὺ θὰ σταθοῦμε δίπλα στὸν συνάνθρωπο, στὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴν μοναξιά, τὴν θλίψη του.
Στὴν σύγχρονη κοινωνία, ποὺ ἐπιβραβεύει τὴν φιλοδοξία καὶ τὴν φιλοπρωτεία, ποὺ ἐνθαρρύνει τὸ κυνήγι τῆς ἐφήμερης ἐπιτυχίας καὶ τῆς κατὰ κόσμον δόξης, ἀκόμη καὶ εἰς βάρος τῆς ὑγείας καὶ ψυχοσωματικῆς ἰσορροπίας τοῦ ἀνθρώπου, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μᾶς προσφέρει τὸ ἀντίδοτο, ποὺ γαληνεύει τὴν ψυχὴ καὶ γλυκαίνει τὴν καρδιά, αὐτὸ τῆς διακονίας πρὸς τὸν πλησίον καὶ τῆς προσφορᾶς πρὸς τοὺς ἀδελφούς, ποὺ πρέπει νὰ γίνεται μὲ ἀπέραντη ἀγάπη καὶ ἁπλότητα (Ἅγ. Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος), μὲ ἄρνηση τοῦ θελήματός μας ἔμπροσθεν τῆς θελήσεως τοῦ Χριστοῦ, μὲ ἁγία τα- πείνωση, ποὺ μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ πνευματικὲς πτώσεις.
Ἂς γευθοῦμε καὶ ἐμεῖς στὴν ζωή μας τὴν γλυκεῖα γεύση τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς διακονίας.
Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.
Ορθόδοξος Τύπος, 28/03/2014
Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. ι´ 32-45
Ἦχος: πλ. δ´.− Ἑωθινόν: Η´
«Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς,οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»
Καθὼς ὁ Κύριος καὶ οἱ μαθητές Του ἀναβαίνουν πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, ὁ Ἰησοῦς βρίσκει τὴν εὐκαιρία νὰ τοὺς προετοιμάσει γιὰ τὸ ἐπερχόμενο Πάθος. Τοὺς προλέγει τὴν σύλληψή Του ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς, τὴν καταδίκη σὲ θάνατο, τοὺς ἐμπαιγμοὺς καὶ τὰ μαστιγώματα, τὸν θάνατο ἀλλὰ καὶ τὴν τριήμερο Ἀνάσταση. Μία ἑβδομάδα πρὸ τοῦ Πάθους, ὁ Κύριος θέλει νὰ προετοιμάσει τοὺς μαθητές Του.
Ἐνῶ ὁ Κύριος ὁμιλεῖ γιὰ Πάθος καὶ ταπείνωση, οἱ μαθητὲς ἔχουν ἄλλα στὸ μυαλό τους. Οἱ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, οἱ υἱοὶ Ζεβεδαίου, ἐπιθυμοῦν πρωτοκαθεδρίες καὶ μεγαλεῖα. Δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ τὴν πραγματικὴ ἀποστολὴ τοῦ Μεσσία καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν τὴν ἐσφαλμένη ἀντίληψη τῶν Ἑβραίων γιὰ ἕνα ἰσχυρὸ Μεσσία, ποὺ θὰ ἀναλάβει κοσμικὴ ἐξουσία καὶ θὰ βασιλεύσει μὲ ἐγκόσμιο δύναμη.
Πολλὲς φορὲς τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μέ μᾶς. Ὁ Κύριος μᾶς προσκαλεῖ νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ὁδὸν τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς διακονίας πρὸς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν Τὸν ἀκοῦμε οὕτως ἢ ἄλλως, βάζουμε μπροστὰ τὸν ἐγωϊσμό μας καὶ τὶς ἀνόητες φιλοδοξίες. Ὀνειρευόμαστε θέσεις καὶ ἀξιώματα ἀκόμη καὶ μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ἡ παρουσία μας πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ πνεῦμα προσφορᾶς καὶ διακονίας πρὸς τοὺς ἄλλους.
Ὅμως ὁ Κύριος φροντίζει νὰ προσγειώσει τοὺς μαθητές Του στὴν πραγματικότητα. Τοὺς λέγει: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Ἡ ὁδὸς γιὰ τὴν δόξα τοῦ Κυρίου περνᾶ ἀναγκαστικῶς μέσῳ τῆς Σταυρώσεως, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ἔνδοξος Ἀνάσταση. Ἐὰν κάποιος δὲν μπορεῖ νὰ βαστάξει τὸ Πάθος τοῦ Χριστοῦ, νὰ πιεῖ τὸ ποτήριο τῶν θλίψεων καὶ νὰ συμμετάσχει στὸ βάπτισμα τοῦ θανάτου, οὔτε καὶ στὴν δόξα τῆς βασιλείας μπορεῖ νὰ συμμετάσχει (Ζιγαβηνός).
Δυστυχῶς, πολλοὶ χριστιανοὶ ἐπιθυμοῦν τὴν εὐκολία καὶ τὴν ἄνεση ἀκόμη καὶ στὰ πνευματικὰ ζητήματα, λησμονοῦντες ὅτι ὀφείλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ παράδειγμα τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου, ποὺ ἦλθε νὰ διακονήσει καὶ νὰ δώσει τὴν ζωή Του, γιὰ νὰ λυτρώσει τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ ἀσκητὲς Πατέρες τῆς ἐρήμου μᾶς λένε: «δὸς αἷμα καὶ λάβε πνεῦμα», δηλ. χωρὶς νὰ κοπιάσουμε δὲν μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε πνευματικῶς στὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν.
Ἐκεῖνο ποὺ καταξιώνει τὴν ὅποια προσφορά μας εἶναι αὐτὴ νὰ γίνεται πρὸς τὸν πλησίον μὲ γνήσια προθυμία καὶ ταπείνωση, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουμε κόπους ἢ θυσίες. Ἡ διακονία μας πρὸς τὸν πλησίον ἀποτελεῖ βίωση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς μας πρὸς τὸν συνάνθρωπο, συντριβὴ τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς φίλαυτης ἀδιαφορίας. Πρῶτος ὁ Κύριος δίδει τὸ παράδειγμα ἀφοῦ «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β´ 7) καὶ ἔδωσε τὸ μήνυμα στοὺς μαθητές Του ὅτι «Ἐγὼ δὲ εἰμὶ ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν» (Λκ. κβ´ 27). Ἐν ἀντιθέσει πρὸς ὅσους ἐπι- διώκουν κοσμικὰ ἀξιώματα καὶ πρωτοκαθεδρίες μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταδυναστεύουν τοὺς λαούς, ποὺ κυβερνοῦν, ὁ Κύριος μᾶς δείχνει ὅτι τὸ πραγματικὸ μεγαλεῖο βρίσκεται στὸν τρόπο, ποὺ θὰ σταθοῦμε δίπλα στὸν συνάνθρωπο, στὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴν μοναξιά, τὴν θλίψη του.
Στὴν σύγχρονη κοινωνία, ποὺ ἐπιβραβεύει τὴν φιλοδοξία καὶ τὴν φιλοπρωτεία, ποὺ ἐνθαρρύνει τὸ κυνήγι τῆς ἐφήμερης ἐπιτυχίας καὶ τῆς κατὰ κόσμον δόξης, ἀκόμη καὶ εἰς βάρος τῆς ὑγείας καὶ ψυχοσωματικῆς ἰσορροπίας τοῦ ἀνθρώπου, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μᾶς προσφέρει τὸ ἀντίδοτο, ποὺ γαληνεύει τὴν ψυχὴ καὶ γλυκαίνει τὴν καρδιά, αὐτὸ τῆς διακονίας πρὸς τὸν πλησίον καὶ τῆς προσφορᾶς πρὸς τοὺς ἀδελφούς, ποὺ πρέπει νὰ γίνεται μὲ ἀπέραντη ἀγάπη καὶ ἁπλότητα (Ἅγ. Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος), μὲ ἄρνηση τοῦ θελήματός μας ἔμπροσθεν τῆς θελήσεως τοῦ Χριστοῦ, μὲ ἁγία τα- πείνωση, ποὺ μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ πνευματικὲς πτώσεις.
Ἂς γευθοῦμε καὶ ἐμεῖς στὴν ζωή μας τὴν γλυκεῖα γεύση τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς διακονίας.
Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.
Ορθόδοξος Τύπος, 28/03/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου