το “μεγάλο φως”… π. Ηλίας Υφαντής

το “μεγάλο φως”… π. Ηλίας Υφαντής

Ο προφήτης Ησαΐας, οχτακόσια χρόνια προ Χριστού, μίλησε για το «μεγάλο φως».

Λέγοντας πως «ο λαός, που καθόταν στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου είδε μεγάλο φως».
Και βέβαια, λέγοντας «μεγάλο φως», εννοεί, τον αναμενόμενο Μεσσία, το Χριστό.

Και μπαίνει το ερώτημα:

Κατά ποιον τρόπο ο Χριστός υπήρξε «μεγάλο φως»; Και, κατά συνέπεια, ποιο ήταν το σκοτάδι, μέσα στο οποίο καθόταν ο λαός; Και με το οποίο θα αντιπάλευε ο Χριστός…
Ήταν, επιγραμματικά και συνοπτικά, το σκοτάδι του νόμου, της εξουσίας και του θανάτου.

Ο νόμος, βέβαια, θεωρείται-και ασφαλώς είναι-ευεργέτης των ανθρώπων.

Γιατί απάλλαξε τους ανθρώπους απ’ την ασυδοσία της αυτοδικίας. Στην οποία ίσχυε, φυσικά, ο νόμος της ζούγκλας. Όπου το «δίκαιο» βρίσκεται στα δόντια και στα νύχια του ισχυρότερου.

Αλλά και οι νόμοι, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, έγιναν τα δόντια και τα νύχια των ισχυρότερων. Που, συνήθως, είναι και οι χειρότεροι…

Δεδομένου ότι θέσπιζαν τους νόμους, κατά κανόνα, οι εκάστοτε βασιλιάδες, τσιφλικάδες, βουλευτάδες, κλπ. Που βασικά κριτήρια τους είχαν την καταπίεση και καταλήστευση των λαών.

Ασφαλώς και ο Χριστός δεν συνέστησε την κατάργηση των νόμων.

«Δεν ήρθα να καταργήσω τους νόμους, είπε, αλλά να τους συμπληρώσω». Και έθεσε το βασικό και ασφαλές κριτήριο, για το διαχωρισμό, μεταξύ των καλών και των κακών νόμων. Που είναι η «συμπεριφορά» τους απέναντι στον άνθρωπο.

Που σημαίνει, απλά, ότι καλοί είναι οι νόμοι, που έγιναν, για να υπηρετούν και εξυπηρετούν το λαό.

Σε αντίθεση με τους κακούς, που έγιναν, για να εξυπηρετούν τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντα των ισχυρών…
Κι ακόμη πιο πέρα σημαίνει ότι οι κακοί νόμοι είναι οι βραχίονες των δυο μεγαλύτερων πληγών της κοινωνίας: της εξουσίας, δηλαδή, και του χρήματος. Εναντίον των οποίων έστρεψε και την πολεμική του ο Χριστός.

Αφού σχετικά με την εξουσία είπε στους μαθητές του:

Εσείς δεν θα καταπιέζετε το λαό και δεν θα παίρνετε απ’ το λαό. Αλλά θα προσφέρετε στο λαό και θα τον υπηρετείτε.
Κι αν κάποιοι από σας έχουν φιλοδοξίες και θέλουν να είναι πρώτοι, θα το κατορθώσουν, αν αγωνίζονται να είναι πρώτοι στην προσφορά και όχι στην αρπαγή.
Γιατί κι εγώ δεν ήρθα στον κόσμο να εξουσιάσω και να πάρω. Αλλά να υπηρετήσω και να προσφέρω στο λαό. Και να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου για τη σωτηρία του.

Σχετικά εξάλλου με τον έτερο βραχίονα της κακής νομιμότητας, το χρήμα, διευκρίνισε με αδιαμφισβήτητη καθαρότητα ότι:

Ανάμεσα στο Θεό και το χρήμα υπάρχει διαμετρική αντίθεση τόση, όση ανάμεσα στο Θεό και το σατανά.

Γι’ αυτό κανείς, είπε, δεν μπορεί να τα έχει καλά και με το Θεό και με το χρήμα. Όπως ακριβώς κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα δύο αφεντικά. Γιατί, αν θελήσει να είναι πιστός στο ένα, σίγουρα θα παραμελήσει και δυσαρεστήσει το άλλο.

Ο Χριστός απέναντι στο σκοτάδι του θανάτου, αντέταξε το φως της Ανάστασης.

Που είναι-δυνάμει-και το φως όλων των ανθρώπων. Για να ακολουθήσει το φως της Πεντηκοστής. Που έκαμε σοφούς και θαρραλέους τους, κατά κανόνα, αγράμματους και δειλούς μαθητές.
Κάτι, που, επίσης, ισχύει, δυνάμει, και για όλους τους ανθρώπους.
Αρκεί ν’ ακολουθήσουν το δρόμο και το όραμα, που προσφέρει, επίσης, η ευαγγελική περικοπή της «Μετά τα Φώτα» Κυριακής:

Το δρόμο, δηλαδή, της μετάνοιας και το όραμα της βασιλείας των ουρανών.

Όπου μετάνοια, βέβαια, δεν είναι η μεταμέλεια, μόνο για τα όσα άσχημα πράξαμε, αλλά και για όσα καλά παραλείψαμε. Και δεν είναι, απλά και μόνο μεταμέλεια, αλλά και υπόσχεση και απόφαση αγώνα. Πάντα για το καλό και ενάντια στο πολύμορφο κακό. Με κάθε θυσία….

Και ασφαλώς, όχι μόνο στο προσωπικό αλλά και το κοινωνικό επίπεδο.

Στο οποίο διεξάγεται ο αγώνας, προκειμένου να έλθει η βασιλεία του Θεού «ως εν ουρανώ και επί της γης». Δεδομένου ότι αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να γίνουμε συνδαιτυμόνες και συμμέτοχοι και στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών….

Το «μεγάλο φως», λοιπόν, που προέβλεψε ο Ησαΐας, πριν από εικοσιοχτώ αιώνες, ήρθε στον κόσμο πριν από δύο, περίπου, χιλιάδες χρόνια.

Αλλά, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, οι άνθρωποι προτίμησαν να παραμείνουν στο σκοτάδι. Γιατί αγάπησαν τα πονηρά έργα και όχι τα έργα τα καθαρά της ανθρωπιάς…
Και η εμμονή τους αυτή συνεχίστηκε δια μέσου των αιώνων, άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Για να φτάσει στις μέρες μας στη μεγαλύτερη έξαρσή της.

Καθώς μας έχoυν εγκλωβίσει στο αδιέξοδο σκοτάδι του καπιταλιστικού και τοκογλυφικού μεσαίωνα.

Στην πυρά, της ιερής εξέτασης του οποίου καίγονται ολάκεροι λαοί. Μεταξύ των οποίων και ο δικός μας.

Θυσία απεχθής και αποκρουστική στο βωμό του Μολώχ του Μαμωνά των σιωνιστών και της κακουργίας των ναζιστών.
Να ’ναι καλά οι αρχιτέκτονες του σκότους: Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου. Βενιζέλος, Παπαδήμος, Σαμαράς, Στουρνάρας. Και όλα τ’ άλλα ευπειθέστατα τροϊκανά στουρνάρια…

Συνεπώς για ποιο «μεγάλο φως» και ποια μετάνοια και βασιλεία των ουρανών να μιλάμε τώρα!…