Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για την κορωνίδα της όλης δημιουργίας, τον

άνθρωπο, από το να απολαμβάνει με τους οφθαλμούς του το φως το αισθητό.

Τούτο θα το κατανοήσουμε βαθύτερα εάν σκεφθούμε το ποιά σύγχυση και τι ταραχή

θα ερχόταν στον κόσμο, εάν έστω και για ένα μόνο εικοσιτετράωρο, σκοτιζόταν ο

ήλιος... ΌΌπως όμως υπάρχει αυτό το κτιστό φως που ζωογονεί το σώμα του

ανθρώπου, έτσι υφίσταται και η Χάρις του Θεού, το ΆΆκτιστον Φως, που φωτίζει,

ευφραίνει, σώζει και αγιάζει ολόκληρο τον άνθρωπο που το δέχεται, ψυχοσωματικά!

Και όπως ο Θεός διέλυσε τα σκότη και φωτίστηκε το στερέωμα και η γη, έτσι και

κατά την αναδημιουργία και σωτηρία της κάθε ψυχής, ο Θεός χαρίζει το φως το

αληθινόν, το φως της Χάριτος με το οποίο δεν μπορεί φυσικά να συγκριθεί το φως το

κτιστό.

Την αλήθεια αυτή μάς την μαρτυρεί ο ίδιος ο απόστολος. Την επιβεβαιώνει όχι

απλά και θεωρητικά, αλλά προσωπικά, βιωματικά, και ως απόστολος που ήταν,

οικουμενικά. Το ίδιο βεβαίως συμβαίνει και με τους Αγίους της Εκκλησίας μας, τους

μεγάλους αυτούς αδελφούς μας, οι οποίοι έζησαν αισθητά την Χάρη του Θεού και

βίωσαν σε πλήμμυρα ουράνιας χαράς το φως το αληθινό. Πρόκειται για το Φως του

Χριστού το οποίο εκδιώκει απο την καρδιά του ανθρώπου τον ζόφο της πλάνης και

το σκότος της αμαρτίας κάνοντάς την φωτεινή και αγία. Την χριστοποιεί και την

κάνει νύμφη Χριστού!

Σ᾽ αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται αλλά και συνοψίζεται ο όλος πνευματικός

αγώνας του πιστού ορθοδόξου χριστιανού. Στο να καθαρίσει δηλ. την καρδιά του και

να την κανει δοχείο του Παναγίου Πνεύματος. Το «Υιέ μου δός μοι σην καρδίαν»,

θα πρέπει να αποτελεί και το σύνθημα, όχι μόνο της νέας χρονιάς, αλλά και την

πορεία της όλης μας ζωής, αφού επί τέλους, τούτο αποτελεί και τον σκοπό της ζωής

μας, εάν δεν θέλουμε να καταντήσουμε «άχθος αρούρης» δηλ. βάρος της γης.

ΌΌταν πραγματοποιηθεί αυτό, με την ευλογία βεβαίως του Θεού, δηλ. ο αγώνας,

για να ενοικήσει μέσα στην ύπαρξή μας η Χάρις, όταν αισθανθούμε «εν οστρακίνοις

σκεύεσιν τον θησαυρόν τούτον», τότε ο πιστός μεταμορφώνεται. Και ενώ παραμένει

εύθραυστος και θνητός, και γεύεται τις πίκρες και τις θλίψεις του κόσμου και της

ζωής, ενώ η σάρκα ταλαιπωρείται ως «σκεύος οστράκινον», αντιθέτως, μέσω όλων

αυτών και διά της Χάριτος η ψυχή του, δηλ. η ουσία της υπάρξεώς του,

ενδυναμώνεται ολονέν και περισσότερον, πορευόμενος εκ δυνάμεως εις δύναμιν. Το

φως του Χριστού καταυγάζει τον εσωτερικό κόσμο του χριστιανού σε τέτοιο βαθμό

ώστε πολλές φορές όσοι βρίσκονται κοντά του να αισθάνονται την «δρόσον της, με

αποτέλεσμα η όλη ατμόσφαιρα να Χριστοποιείται και να Πνευ

Σε έκτακτες δε περιπτώσεις «Κύριος οίδεν», οι μορφές των Αγίων που ζουν την

αγάπη του Θεού και βιώνουν τον συγκλονιστικό λόγο της ευχής «έθελξας πόθω με

Χριστέ και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι», αλλοιώνονται την καλήν αλλοίωσιν της

Χάριτος, με αποτέλεσμα το ΆΆκτιστον Φως του Χριστού να δηλώνει και αισθητά την

παρουσία του! Αλλά περί αυτῶν «ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμυήτων».

Οίκοθεν νοείται πως όταν ο άνθρωπος αγαπήσει τον Κύριο Ιησού «εν όλη τη

καρδία και εν όλη τη ψυχή και εν όλη τη διανοία» (Ματθ. κβ´ 37), τότε ανυπερθέτως

το φρόνημά του γίνεται γενναίο και η ψυχή του ηρωική. Τότε, όλα τα «όμορφα του

κόσμου» ξεθωριάζουν και οι οφθαλμοί του βλέπουν ρεαλιστικά την πραγματικότητα

και διαπιστώνει ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον»

τότε οι φοβέρες του κόσμου και οι ποικίλες απειλές, ακόμα και από δήθεν

«πνευματικούς ανθρώπους» θεωρούνται ως «χνους ον εκρίπτει ο άνεμος από