ΜΗΝΥΜΑ

ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ, ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ ΛΟΥΚΑ (27/11/2011)

«Έτι εν σοι λείπει»
Με έκπληξη ακούει ο πλούσιος άρχοντας, που από τα νεανικά του  χρόνια τηρεί με σχολαστικότητα τις εντολές του Θεού, ότι ακόμη ένα του λείπει για να κληρονομήσει την αιώνιο ζωή.
Πρέπει να βάλει τα υπάρχοντά του και τον εαυτό του στην υπηρεσία της αγάπης.
Όμως δεν έχει τη δύναμη να το κάμει.
Αυτός ο πιστός ο τηρητής του Νόμου, δεν έχει τον ηρωισμό να ανέβει και το τελευταίο σκαλοπάτι για να φθάσει στον Ουρανό.
Είναι παγιδευμένοι; στη γη, παρ' όλη την ευσέβειά του.
Τα φτερά της ψυχής του, κολλημένα στον ιξό της ύλης, είναι ανίκανα να τον ανεβάσουν ψηλά. Χαμένος, μάταιος τόσος πνευματικός μόχθος!
Η θρησκευτικότητά του αποδεικνύεται, κάτω από το βλέμμα του Χριστού, επιφανειακή, «επιδερμική» και, επομένως, ανώφελη.

Ευσεβείς στην όψη, τυραννικοί στη ζωή τους
Στο πρόσωπο του άρχοντος αυτού της Ευαγγελικής διηγήσεως αναγνωρίζει κανείς πολλούς από τους «θρησκευόμενου;» της εποχής μας.
Εκείνους που αρκούνται στα μικρά, στο « ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον», και παραμελούν τα μεγάλα.
Τους βλέπουμε συχνά στις εκκλησιαστικές Ακολουθίες. Η παρουσία τους είναι εντυπωσιακή.
Κάνουν μεγάλους σταυρούς και ανάβουν λαμπάδες.
Όμως μένουν προσκολλημένοι στον ξηρό τύπο, αδιαφορώντας για την ουσία.

Εξαντλούν τον δυναμισμό τους στο« γράμμα» του Νόμου και παραμελούν το« πνεύμα» ξεχνώντας το Αποστολικό. «Το γράμμα αποκτέννει, το δε πνεύμα ζωοποιεί»
Ευσεβείς στην όψη, στην πραγματικότητα όμως υποκριτές.
Τύραννοι στην ιδιωτική τους ζωή. Ανέντιμοι στις συναλλαγές τους. Στο ίδιο προσκολλημένοι στην ύλη με τους υλιστές.
Μόνο που παίρνουν «συνεταίρο» στις δουλειές τους τον Θεό.

Και έχουν το λόγο τους, γιατί ΊΌ όνομα του Θεού κάνει πιο προσοδοφόρο την επιχείρησή τους.
Αν προσπαθούν να τα έχουν καλά, κατά την αντίληψή τους, με το Θεό, είναι για να τους πηγαίνει καλά.
Τούτο δεν είναι ευσέβεια. Είναι συναλλαγή απαράδεκτη στο χριστιανικό χώρο.



Βάζουν στα δικά τους καλούπια τον Θεό
Όλοι αυτοί είναι οι «θρησκευόμενοι» που τους λείπει το « εν».
Η ΑΓ ΑΙΠΗ. Λένε πως αγαπούν τον Θεό, ωστόσο είναι ψεύτες. Δεν είναι λόγος δικός μας. του Αποστόλου της Αγάπης είναι.
«Εάν τις είπει ότι αγαπά τον Θεό και τον αδελφόν αυτού μισεί, ψεύτης εστίν».
Άνθρωποι με στενές καρδιές, είναι πάντα πρόθυμοι, στο όνομα δήθεν της θρησκείας, να μεταβληθούν σε ιεροεξεταστές, που κρίνουν, κατακρίνουν και καταδικάζουν τα σφάλματα των άλλων.
Η φωτιά της γλώσσας τους είναι πάντα αναμμένη, για να κάψει ζωντανού ς εκείνους που στα φανατισμένα μάτια τους φαίνονται «ασεβείς».
Στη μικρή ψυχή τους δεν υπάρχει χώρος για, συγχώρηση και συγνώμη. Συχνά κάνουν το λάθος να κατεβάζουν στα δικά τους στενά καλούπια το Θεό.
Επισείουν την οργή Του στο παραστράτημα του κόσμου και Του ζητούν, για να ανταμείψει την δήθεν αρετή τους, να κατακεραυνώσει τους αμαρτωλούς, που είναι συνήθως οι εχθροί τους, και να κάψει τον αποστάτη κόσμο, για τον οποίο όμως εκείνοι δεν έκαμαν τίποτα, αλλά ο σαρκωμένος Θεός έχυσε το αίμα Του.

Μονοπωλούν την αρετή και την αλήθεια.
Εκτός από όσα αναφέραμε παραπάνω, επιμένουν ακόμα να μονοπωλούν την αρετή και την αλήθεια και να εμφανίζουν το Θεό σαν αποκλειστικά δικό τους.
Με την νοοτροπία τους, την κακότητα και τις επικρίσεις τους κλείνουν στους αμαρτωλούς το δρόμο που φέρνει κοντά στην σταυρωμένη Αγάπη.
Και είναι τούτοι ακριβώς, οι αμαρτωλοί, που έχουν πιο πολύ ανάγκη το Θεό και αναζητούν εναγώνια την συντροφιά Του.
« Ου χρείαν έχοντες οι ισχύοντες ιατρού, αλλ' οι κακώς έχοντες» .

Για κάτι τέτοιους « ευσεβείς» ο Χριστός χρησιμοποίησε την αυστηρότερη γλώσσα.
« Ουαί υμίν υποκριταί, ότι κλείετε την Βασιλείαν του Θεού έμπροσθεν των ανθρώπων, υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν».
Μεγαλύτερη πληγή από την ασέβεια εμφανίζεται στις ημέρες μας αυτή ακριβώς η νοσηρή θρησκευτικότητα, που εκδηλώσεις της είναι η τυπολατρία, η χωρίς αγάπη ευσέβεια, ο θρησκευτικός φανατισμός και μισαλλοδοξία.


Μια συγκλονιστική ιστορία
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Διηγείται ο Στρατής Μυριβήλης, στο βιβλίο του « Η ζωή εν τάφω» τούτη την συγκλονιστική ιστορία, για κάποιο τοκογλύφο, που ρήμαζε σπιτικά με την ασυνειδησία του.
Μια Μεγάλη Παρασκευή ένας δυστυχισμένος, που τον έπνιξαν τα χρέη, πήγε και κρεμάστηκε στην εξώπορτα του τοκογλύφου.
Τον είδε αυτός το πρωί, βγαίνοντας από το σπίτι του και σκέφτηκε αγανακτισμένος.
« Ορίστε! Και τώρα ποιος θα μου πληρώσει το χρέος;» Από την στενοχώρια του τύλιξε ένα τσιγάρο και για να μη ξοδέψει σπίρτο πήγε να το ανάψει από την φλόγα του καντηλιού, πού έκαιγε μέρα-νύχτα μπρος στα εικονίσματα. Καθώς άναβε το τσιγάρο, λαδώθηκε το τσιγαρόχαρτο. Δεν το πρόσεξε και ρούφηξε την τσίκνα του.
Αμέσως ταράχτηκε. Πετά με φρίκη το τσιγάρο και τρέχει στο Πνευματικό. Γονατίζει και κτυπά το στήθος του απελπισμένος.
Μεγάλο το κρίμα μου, Γέροντα, του λέει. Και τώρα πως θα σωθώ; Αμάρτησα βαριά. Πως θα με συγχωρέσει ο Θεός;
Τι αμάρτημα έκαμες παιδί μου, τον ρωτά ο Πνευματικός. Αρτύστηκα, πάτερ μου, ο αμαρτωλός, Αρτύστηκα Μεγαλοπαρασκευιάτικα, που να μην έσωνα.
Να σχολιάσει κανείς την παραπάνω ιστορία; Νομίζω πως περιττεύει. Είναι πέρα για πέρα μια χαρακτηριστική περίπτωσης παρεξηγημένης ευσέβειας!


Το συμπέρασμα από τις σκέψεις που προηγήθηκαν είναι απλό.
Να ελέγξουμε την θρησκευτικότητά μας, μήπως της λείπει αυτό το «εν», Γιατί σ' αυτό το « εν» εφαρμόζεται ο λόγος. «ο πταίσας εν ενί γέγονε πάντων ένοχος).
Και είναι αλήθεια, σκληρό, πολύ σκληρό, να χάσει κανείς τον Ουρανό την στιγμή που πιστεύει πως τον έχει εξασφαλίσει. ΑΜΗΝ

π.Περικλής Ρίπισης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου