ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

Μι­ά θλι­βε­ρή πο­μπή συ­να­ντᾶ σή­με­ρα ὁ Κύ­ρι­ός μας κα­θώς πλη­σί­α­σε στήν εἴ­σο­δο τῆς πό­λης Να­ΐν, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί. Μι­ά πο­μπή νε­κρι­κή. Μι­ά χή­ρα μά­να συ­νο­δεύ­ει τόν μο­νά­κρι­βο γι­ό της στόν τά­φο. Δι­πλά χα­ρο­κα­μέ­νη, νι­ώ­θει ὅ­τι θά μπεῖ ἡ ἴ­δι­α ζω­ντα­νή στό μνῆ­μα μα­ζί μέ τό παι­δί της. Τό σκο­τά­δι τῆς ἀ­πελ­πι­σί­ας τήν κα­λύ­πτει. Δέν ὑ­πάρ­χει πι­ά κα­νέ­να στή­ρι­γμα. 
Ὁ θά­να­τος, ἀ­δελ­φοί μου, εἶ­ναι ὁ μό­νι­μος σύ­ντρο­φός μας σ᾿ αὐ­τή τή ζω­ή. Κά­θε ἡ­μέ­ρα πού περ­νᾶ μᾶς φέρ­νει πι­ό κο­ντά του. Γι᾿ αὐ­τό ὁ Κύ­ρι­ος φω­νά­ζει: «Ἰ­δοὺ νῦν ἡ­μέ­ρα σω­τη­ρί­ας». Τώ­ρα, αὐ­τή ἡ ση­με­ρι­νή ἡ­μέ­ρα εἶ­ναι ἡ­μέ­ρα σω­τη­ρί­ας. «Ὄ­χι αὔ­ρι­ο. Δι­ό­τι δέν ξέ­ρου­με, Χρι­στι­α­νοί μου, ἄν θά ὑ­πάρ­χει αὔ­ρι­ο γι­ά μᾶς.
Ἄς μήν γε­λι­ό­μα­στε. Τό πι­ό βέ­βαι­ο πρᾶ­γμα στόν κό­σμο εἶ­ναι ὁ θά­να­τος. Ὁ θά­να­τος πού μπῆ­κε στή ζω­ή τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τήν πτώ­ση τῶν πρω­το­πλά­στων. Ὁ Θε­ός δη­μι­ούρ­γη­σε τήν ζω­ή, δη­μι­ούρ­γη­σε τόν ἄν­θρω­πο γι­ά τήν ἀ­θα­να­σί­α. Ὁ ἴ­δι­ος ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­βα­λε στή ζω­ή του τόν θά­να­το, μέ τήν πα­ρα­κο­ή καί τήν ἀ­πο­μά­κρυν­σή του ἀπ᾿ τόν Θε­ό. Γι᾿ αὐ­τό καί ὁ θά­να­τος εἶ­ναι κά­τι ἀ­φύ­σι­κο γι­ά τόν ἄν­θρω­πο καί δέν μπο­ρεῖ νά τόν δε­χτεῖ. Δι­ό­τι μέ­σα του πα­ρα­μέ­νει τυ­πω­μέ­νος ὁ προῦ­ρι­σμός του γι­ά τήν ἀ­θα­να­σί­α. Κι ὅ­ποι­ος δέν πι­στεύ­ει ὅ­τι συ­νε­χί­ζε­ται ἡ ζω­ή με­τά τόν θά­να­το, εἶ­ναι ὁ πι­ό δυ­στυ­χής ἄν­θρω­πος τοῦ κό­σμου.
Ἄν ὅ­μως ὁ θά­να­τος εἶ­ναι βέ­βαι­ος, ὑ­πάρ­χει κά­τι ἀ­σύ­γκρι­τα βε­βαι­ό­τε­ρο: Ἡ ἀ­νά­στα­σή μας! Ὁ Κύ­ρι­ος μᾶς τό φα­νε­ρώ­νει καί σή­με­ρα. Πλη­σι­ά­ζει τόν νε­κρό νέ­ο καί τοῦ λέ­ει: «Νε­α­νί­σκε, σοί λέ­γω, ἐ­γέρ­θη­τι». Καί ὁ νέ­ος ἀ­μέ­σως ἀ­να­σταί­νε­ται.
Ἡ ἀ­νά­στα­ση αὐ­τή τοῦ γι­οῦ τῆς χή­ρας τῆς Να­ΐν ὑ­πο­δη­λώ­νει καί τήν δι­κή μας ἀ­νά­στα­ση. Ὁ θά­να­τος δέν εἶ­ναι ἐ­ξα­φά­νι­ση, δέν εἶ­ναι μη­δε­νι­σμός. Εἶ­ναι ὕ­πνος. Γι᾿ αὐ­τό καί ὁ Κύ­ρι­ος σέ ὅ­λες τίς ἀ­να­στά­σεις πού ἔ­κα­νε χρη­σι­μο­ποι­εῖ τήν ἔκ­φρα­ση «ἐ­γέρ­θη­τι», σή­κω. Σά νά φω­νά­ζει καί νά ξυ­πνᾶ ἕ­ναν κοι­μι­σμέ­νο.
Ναί, ἀ­δελ­φοί μου, θά ἀ­να­στη­θοῦ­με ὅ­λοι ἐ­κεί­νη τήν με­γά­λη ἡ­μέ­ρα μέ σῶ­μα και­νούρ­γι­ο, ἄ­φθαρ­το, αἰ­ώ­νι­ο. Τό­τε κα­νείς δέν θά ᾿χει ἀμ­φι­βο­λί­α γι­ά τήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα. Ἀλ­λοί­μο­νο ὅ­μως σ᾿ αὐ­τούς πού ἔ­ζη­σαν τή ζω­ή τους ἐ­δῶ στή γῆ χω­ρίς πί­στη σ᾿ αὐ­τήν. Θά βρε­θοῦν ἀ­προ­ε­τοί­μα­στοι καί γυ­μνοί μπρο­στά στόν Κρι­τή.
Θά ἀ­να­στη­θοῦ­με λοι­πόν, δι­ό­τι ἀ­να­στή­θη­κε ὁ ἴ­δι­ος ὁ Κύ­ρι­ός μας, ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. Ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἐγ­γύ­η­ση τῆς ἀ­νά­στα­σής μας εἶ­ναι ἡ δι­κή Του Ἀ­νά­στα­ση. «Χρι­στός ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας.­.­.­.­». Μέ τόν δι­κό του θά­να­το πά­τη­σε, νί­κη­σε τόν θά­να­το καί μᾶς χα­ρί­ζει αἰ­ώ­νι­ο ζω­ή.
Μήν κλαῖ­τε λοι­πόν ἀ­πελ­πι­σμέ­να, χω­ρίς πί­στη, χω­ρίς ἐλ­πί­δα, ὅ­πως δυ­στυ­χῶς κά­νουν ὁ­ρι­σμέ­νοι Χρι­στι­α­νοί. Ὅ­ταν γί­νε­ται μι­ά κη­δεί­α καί ξε­νυ­χτᾶ­τε τόν νε­κρό, δι­α­βά­στε δυ­να­τά ὅ­λο τό Ψαλ­τή­ρι, νά ἀ­κοῦ­νε ὅ­λοι. Εἶ­ναι ὠ­φέ­λι­μο καί γι­ά τήν ψυ­χή τοῦ νε­κροῦ καί γι­ά τήν δι­κή σας. Κά­ντε Λει­τουρ­γί­ες καί μνη­μό­συ­να. Δῶ­στε ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Ἔ­τσι ἀ­να­παύ­ο­νται οἱ ἄν­θρω­ποί σας. Μέ τίς κα­τά­ρες καί τά ἀ­πελ­πι­σμέ­να μοι­ρο­λό­γι­α ἐ­πι­βα­ρύ­νε­τε τίς ψυ­χές τῶν νε­κρῶν σας.
Καί κά­τι ἀ­κό­μη: Μή μέ­νε­τε μα­κρι­ά ἀπ᾿ τήν Ἐκ­κλη­σί­α, ὅ­ταν πεν­θεῖ­τε. Στήν Ἐκ­κλη­σί­α θά βρῆ­τε πα­ρη­γο­ρι­ά καί θά προ­σευ­χη­θεῖ­τε γι­ά τίς ψυ­χές τῶν ἀ­γα­πη­μέ­νων σας προ­σώ­πων πού ἔ­φυ­γαν. Πρός Θε­οῦ, ἀ­δελ­φοί μου! Μή μέ­νε­τε ἀ­κοι­νώ­νη­τοι καί ἀ­λει­τούρ­γη­τοι. Και­ρός νά στα­μα­τή­σει αὐ­τή ἡ δαι­μο­νι­κή συ­νή­θει­α.
Ἀ­δελ­φοί! Μήν κλαῖ­τε. Δέν ὑ­πάρ­χει θά­να­τος γι­ά τούς ἀ­λη­θι­νούς Χρι­στι­α­νούς. Νά θυ­μά­στε πά­ντα ὅ­τι ὁ Θε­ός πού μᾶς ἔ­πλα­σε μπο­ρεῖ νά μᾶς ξα­να­πλά­σει σέ μι­ά και­νούρ­γι­α, αἰ­ώ­νι­α, ἀθάνατη ζωή. ΑΜΗΝ.