Κυριακή 14η Δεκεμβρίου 2025  

Κυριακή ΙΑ´ Λουκᾶ  

(Λκ. ιδ´ 16 – 24, Ματθ. κβ´ 14)  

«Ἐκάλεσε πολλούς» (Λκ. ιδ´ 16)

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ὀνομάζεται «Κυριακὴ τοῦ Μεγάλου Δείπνου», διότι στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὴν παραβολὴ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός, προκειμένου νὰ παραστήσει τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὡς μία εὐωχία. Σ’ αὐτὴν ὁ οἰκοδεσπότης Θεὸς προσκαλεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ παρακαθίσουν μαζί Του καὶ νὰ χορτάσουν ἀπὸ τὸ γάλα τῆς γνώσεώς τους μὲ τὸν Θεό. Βλέπουμε, ὅμως, ὅτι δὲν εἶναι πρόθυμοι ὅλοι οἱ προσκεκλημένοι νὰ ἀνταποκριθοῦν στὸ κάλεσμά Του. Μὲ ἀνόητες καὶ πρόχειρες δικαιολογίες ἀπορρίπτουν τὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ. Προτιμοῦν νὰ κάτσουν στὰ σπίτια τους σὲ εὐτελῆ δεῖπνα, τὰ γεμάτα κορεσμὸ καὶ σπατάλη, καὶ νὰ χάσουν τὴν πρόσκληση τοῦ Δημιουργοῦ, ποὺ τοὺς χορταίνει μὲ τὸ μάννα καὶ τὴν ἀβρααμιαία τροφὴ τῆς θείας ἀγάπης καὶ δόξας.

«Ἐκάλεσε πολλούς» μᾶς λέγει ὁ Χριστὸς στὴν παραβολή, ἀναφερόμενος στὸν Θεὸ Πατέρα Του. Ὁ Θεὸς «ἐκάλεσε πολλούς», πρῶτον διότι εἶναι ἀπέραντα πλούσιος καὶ δεύτερον διότι εἶναι ἄνευ ὁρίων φιλάνθρωπος. Ὁ Ἰησοῦς κατ’ ἐξοχὴν ἀναδεικνύει αὐτὴν τὴν χαρακτηριστικὴ ἰδιότητα μὲ τὴν φράση «ἐκάλεσε πολλούς», διότι ὅλοι θέλει νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ κάλεσμά Του προέρχεται ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του καὶ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ φιλοξενήσει πολλούς. Ἡ πρόσκληση προσεγγίζει τοὺς πάντας, διότι Αὐτὸς ποὺ προσκαλεῖ ἔχει τὰ μέσα καὶ τὸν πλοῦτο νὰ χορτάσει τοὺς προσκεκλημένους Του. Ὅταν κάποιος εἶναι φτωχός, δὲν μπορεῖ νὰ παραθέσει φαγητὸ σὲ πολλοὺς προσκεκλημένους. Μόνον αὐτὸς ποὺ ἔχει τὰ ἀναγκαῖα ἀγαθὰ καὶ τὰ χρήματα, μπορεῖ νὰ τὰ μοιράσει ἀπλόχερα σὲ πολλοὺς συνδαιτυμόνες. Τὸ «πολλούς», μάλιστα, στὴν παραβολὴ σημαίνει «ὅλους». Ὁ Θεὸς εἶναι πλούσιος πέρα ἀπὸ κάθε μέτρο καὶ ἔχει τὴν δύναμη καὶ τὴν θέληση νὰ προσκαλέσει ἀμέτρητους ἀνθρώπους στὴν χαρὰ τοῦ Δείπνου τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὁ πλοῦτος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μόνον ὑλικός, ἀλλὰ εἶναι ἀόρατος, ἀφοῦ εἶναι ὁ ἴδιος κάτοχος τοῦ σύμπαντος. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀπέραντα πλούσιος πνευματικά. Εἶναι πλούσιος «σὲ ἅπαντα», πλούσιος σὲ δύναμη, σὲ ἀγάπη, σὲ δόξα, σὲ κάθε ἀόρατη καὶ ὁρατὴ πληρότητα ποὺ μπορεῖ νὰ συλλάβει ὁ νοῦς. Ὁ πλούσιος Θεὸς δὲν τροφοδοτεῖ τοὺς προσκεκλημένους Του μὲ ὑλικὲς τροφές. Τοὺς τρέφει μὲ τὴν αἰώνια τροφή, ποὺ ὑπερβαίνει κάθε ὑλικὴ ἀπόλαυση. Ἡ τροφὴ ποὺ δίνει ὁ Θεὸς σ’ αὐτοὺς ποὺ πρόκειται νὰ παρακαθίσουν στὸ Δείπνο τῆς Βασιλείας Του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός Του. Τὸν ἑαυτό Του προσφέρει ὁ Θεὸς, ὁ ὁποῖος τοὺς ἀγαπάει καὶ πεινᾶ καὶ διψᾶ γι’ αὐτούς. Ὁ Θεὸς εἶναι ποὺ τροφοδοτεῖ τὸ Δεῖπνο καὶ προσφέρεται μέσα σ’ αὐτὸ τὸ Δεῖπνο. Αὐτὸς ἐτοιμάζει τὴν οὐσία καὶ προσφέρεται σὰν ὁλοκαύτωμα, σὰν θυσιασμένο ἀρνί, σὲ ὅσους θέλουν νὰ ἑνωθοῦν μαζί Του. Προσφέρει τὸν ἑαυτό Του, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ πλοῦτος Του εἶναι ἀστείρευτος. Προσκαλεῖ πολλούς, διότι ὁ ἴδιος εἶναι ἀτελείωτος. Ἕνα ἐπιθυμεῖ ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα καὶ ὅλα τὰ κτίσματα, νὰ κοινωνήσουν μὲ τὴν Θεότητά Του, καὶ πάλι δὲν μειώνεται, οὔτε κατὰ ἐλάχιστον, ὁ πλοῦτος Του. Ὁ πλοῦτος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεξάντλητος, γι’ αὐτὸ μπορεῖ καὶ θέλει νὰ φιλοξενήσει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα στὴν οὐράνια φιλοξενία καὶ στὸ γλέντι τοῦ Παραδείσου. Γίνεται ἄπλαστος στὶς χάρες Του, διότι τὰ ἀγαθὰ ποὺ χαρίζει δὲν πρόκειται νὰ τελειώσουν ποτέ. Ἕνας τόσο πλούσιος οἰκοδεσπότης δίνει στὸν καθένα ὅ,τι τὸ πιὸ πολύτιμο χρειάζεται. Τροφοδοτεῖ τὸν καθένα μὲ τὰ δῶρα ποῦ αἰσθάνεται, ποὺ τὸν κάνουν καὶ νὰ χορτάσει καὶ νὰ περισσεύσει. Τροφοδοτεῖ τὸν καθένα μὲ τὰ ὄμορφα ποὺ ἀντέχει νὰ σηκώσει καὶ νὰ ἀπολαύσει. Τὸ Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν εἶναι μία εὐωχία πέρα ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη σύλληψη, διότι εἶναι ὁ Χριστός, ποὺ δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ.

Δεύτερον, ὁ Θεὸς «ἐκάλεσε πολλούς» στὸ Δεῖπνο τῆς χάρης, διότι «ὁ Θεὸς δὲν βούλεται τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ νὰ ἐπιστρέψει καὶ ζήσει». Ὁ Θεὸς δὲν προσωποληπτεῖ. Ἀπλώνει τὴν ἀγάπη Του σὲ κάθε πρόσωπο. Χαίρεται νὰ κοινωνεῖ μὲ ὅλα τὰ πρόσωπα ποὺ βρίσκονται στὸν κόσμο, ἀπὸ ὅποιο βάθος κι ἂν προέρχονται. Καλεῖ τοὺς πάντας μὲ ἀπέραντη φιλανθρωπία νὰ ἔλθουν στὴν ἀτελείωτη χαρά Του, νὰ χωρέσουν στὶς θεῖες ἀγκάλες Του, νὰ γεμίσουν χαρὰ καὶ εὐδαιμονία ἀπὸ τὸ ἀπέραντο κάλλος Του. Ἡ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ εἶναι ταυτοχρόνως προσωπικὴ καὶ πανανθρώπινη. Ἀπευθύνεται μοναδικὰ στὸ κάθε πρόσωπο, ἀλλὰ ἀπευθύνεται καὶ σ’ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Χωρὶς σύνορα, χωρὶς διακρίσεις, χωρὶς εὐνοιῶν καὶ ἀποκλεισμοὺς καλεῖ τοὺς πάντας «μετὰ φόβου, πίστεως καὶ ἀγάπης» νὰ προσέλθουν καὶ νὰ λάβουν ἀπὸ τὸ πανακήρατο Σῶμα καὶ ἀπὸ τὸ σωτήριο Αἷμα Του. Κανεὶς δὲν ἔχει τόσο πλατὺ ἄνοιγμα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ὅσο ἀνοίγει ὁ Θεὸς στὴν ἀγάπη Του, γιὰ νὰ μᾶς βάλει μέσα σ’ αὐτό. Κανεὶς δὲν γκρεμίζει τὰ σύνορα καὶ δὲν χτίζει τοσοῦτες γέφυρες ὅσο κάνει ὁ Οὐράνιος Πατέρας μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία, σὰν ζωντανὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καλεῖ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὴν κοινωνία τῆς κοινῆς τραπέζης. Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως λέει τὸ ὄνομά της, ἐκ-καλεῖ, δηλαδὴ προσκαλεῖ, μαγνητίζει καὶ σύραγγελει κάθε ἄνθρωπο στὴ σωτηρία. Στέλνει τὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Προσπαθεῖ νὰ τοὺς κάνει πιστούς, καὶ ὅταν αὐτοὶ δὲν ἀνταποκρίνονται, τοὺς παρακαλεῖ νὰ γίνουν πιστοί, γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὸ μυστήριο τῆς πίστης. Αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς πίστης εἶναι τὸ σφάγιο τὸ ὁλοκληρωμένο, ὁ καταξιωμένος Ἀμνός, πάνω στὸν ὁποῖον σηκώνεται ὅλη ἡ ἁμαρτία τοῦ κόσμου.

Στὸ Δεῖπνο αὐτὸ ὁ Θεὸς «ἐκάλεσε πολλούς» καὶ συνεχίζει νὰ καλεῖ τοὺς πάντας, γιὰ νὰ τοὺς δείξει τὸν πλοῦτο Του, γιὰ νὰ τοὺς βαπτίσει σὲ μία εὐλογημένη ἑνότητα, γιὰ νὰ τοὺς συμπτύξει σὲ μία μεγάλη καὶ φαιὰ χορεία. Σ’ αὐτὴν τὴν χορεία τῶν ἁγίων, δικαίων καὶ σωζομένων ἀς προσπαθήσουμε κι ἐμεῖς μὲ τὴν συμμετοχή μας στὴ θεία Εὐχαριστία, γιὰ νὰ καθίσουμε ἀπὸ τώρα, ὅπως πρόκειται νὰ καθίσουμε για πάντα στὴν οὐράνια εὐωχία τῆς θείας Βασιλείας.  

Αμήν.

ΠΗΓΗ