ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017

(Ματθ. θ΄, 27-35)

Ἀδελφοὶ μου χριστιανοί,

Εἶναι πολὺ συνηθισμένο οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ νὰ ὁμιλοῦμε συχνὰ γιὰ τὴν πίστη. Αὐτός, λέμε, ἔχει πίστη, ἐνῶ ὁ ἄλλος δὲν ἔχει πίστη. Ἐμεῖς, λέμε, κρατοῦμε τὴν πίστη τῶν πατέρων μας καὶ δὲν τὴν ἀλλάζουμε. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ μεγάλος διδάσκαλος τοῦ σκλαβωμένου Γένους τῶν Ἑλλήνων, μαρτυρεῖ ὅτι «ὅλες αἱ πίστες εἶναι ψεύτικες· τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, ὅτι μόνον ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἶναι καλὴ καὶ ἁγία» (Α΄ Διδαχή). Μέσα στὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία, ὅπως εἶναι ἡ Παρακλητική, τὸ Τριώδιο, τὸ Πεντηκοστάριο, τὰ Μηναῖα, γίνεται πολλὲς φορὲς ἀναφορὰ στὴν πίστη, ποὺ εἶχαν οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ ἀπόστολοι τῆς Καινῆς Διαθήκης, οἱ μάρτυρες, οἱ ἀσκηταί, οἱ ἄγιοι ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Ὁ ἄγιος Νικόλαος χαρακτηρίζεται «κανόνας πίστεως». Εἶναι, ἐπίσης, ἀρκετὲς οἱ περιπτώσεις ποὺ συναντοῦμε τὴν ἔννοια τῆς πίστεως στὰ εὐαγγελικὰ καὶ στὰ ἀποστολικὰ ἀναγνώσματα. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, πολλὲς φορές πρὶν ἐπιτελέση κάποιο θαῦμα, ἐρωτᾶ τοὺς ἀνθρώπους ἐὰν πιστεύουν. Αὐτὸ συνέβη καὶ στὴν περίπτωση τῆς θεραπείας τῶν δύο τυφλῶν, τὴν ὀποία μᾶς θυμίζει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.

Γιὰ πίστη, ὅμως, ὁμιλοῦν καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ καθένας δικαιοῦται νὰ ἔχη τὴν δική του, τὴν προσωπικὴ πίστη. Ὁ ἕνας λέγει ὅτι πιστεύει στὸν ἄνθρωπο γενικά, ὁ ἄλλος στὴν ἐπιστήμη, ὁ τρίτος σὲ μαγικὲς δυνάμεις καὶ ὁ τέταρτος στὸν ἑαυτό του. Ὅλες οἱ πίστεις τῶν ἀνθρώπων, λένε, εἶναι ἀποδεκτές καὶ σεβαστές. Ἰσχυρίζονται ὅτι κανένας δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὑποστηρίζει πὼς ἡ δική του πίστη εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή.

Εἶναι φανερὸ ὅτι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου ἡ πίστη εἶναι μία ὑποκειμενικὴ ἀντίληψη. Εἶναι δηλαδή κάτι ποὺ ὁ ἄνθρωπος παραδέχεται καὶ ἐμπιστεύεται μὲ μόνο κριτήριο τὴν προσωπική του γνώμη. Κάποιοι πιστεύουν ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός καὶ ὁ κόσμος ἔγινε μόνος του. Ἄλλοι νομίζουν ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἄλλοι πιστεύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἁπλῶς ἕνας μεγάλος προφήτης, ὅπως οἱ ἀρχηγοὶ τῶν γνωστῶν Θρησκειῶν.

Στὴν Ἐκκλησία, ὅταν ὁμιλοῦμε γιὰ πίστη, δὲν τὴν ἐννοοῦμε ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ κόσμος. Ἡ πίστη στὴν Ἐκκλησία ἔχει ὡρισμένα χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα, ποὺ τὴν διακρίνουν ἀπὸ τὶς πίστεις τοῦ κόσμου.

Πρῶτα πρῶτα ἡ ἐκκλησιαστικὴ πίστη δὲν ἔχει τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος στὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὴν ἐκφράζει, ἀλλὰ στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτεται στὸν ἄνθρωπο. Καὶ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔχει καθαρὴ καρδιὰ καὶ τὴν ἐμπειρία τῆς ἀποκαλύψεως, ἐμπιστεύται τὸν ἀληθινὸ Θεό. Κι ὅταν δὲν ἔχει προσωπικὴ ἐμπειρία, ἐμπιστεύεται αὐτοὺς ποὺ ἔχουν αὐτὴ τὴν ἐμπειρία αὐτή, τοὺς προφῆτες, τοὺς ἀποστόλους καὶ τοὺς ἄλλους ἁγίους.

Ὕστερα, τὸ περιεχόμενο τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστεως δὲν εἶναι ὅσα συλλαμβάνει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς ἀπὸ μόνος του, ἀλλὰ ὅσα τοῦ ἀποκαλύπτει ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός. Κι αὐτὰ ποὺ ἀποκαλύπτει ὁ Θεὸς τὰ μαθαίνει ὁ ἄνθρωπος εἴτε ἀπὸ προσωπικὴ ἀποκάλυψη, εἴτε ἀπὸ ἐκείνους ποὺ εἶχαν προσωπικὴ ἀποκάλυψη.

Γενικὰ ἡ ἐκκλησιαστικὴ πίστη ὑπερβαίνει τὴν ἀνθρώπινη λογική καὶ κινεῖται στὴν γεμάτη μυστήριο λογικὴ τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ποιητής «πίστη ἔχεις ὅταν προσμένης ἥλιο τὰ μεσάνυχτα κι ἀστροφεγγιὰ τὸ μεσημέρι».

Ὅλα αὐτὰ μᾶς τὰ δείχνουν οἱ δύο τυφλοί, οἱ ὁποῖοι θεραπεύθηκαν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἡ πίστη τῶν δύο τυφλῶν βασιζόταν στὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶναι καταγεγραμμένη στὴν Ἁγία Γραφή. Βέβαια οἱ δύο αὐτοὶ ἄνθωποι δὲν εἶχαν τὰ σωματικὰ μάτια γιὰ νὰ τὴν διαβάσουν, ἀλλὰ τὴν ἄκουγαν στὴν συναγωγή. Ἤξεραν τὶς προφητεῖες γιὰ τὸν Μεσσία. Εἶχαν καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἐμπιστεύονταν στοὺς προφῆτες. Γι αὐτὸ καὶ  ἀναγνώρισαν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία. Στὴν ἀρχὴ τὸν ὀνόμασαν υἱὸ Δαυΐδ καὶ ὕστερα ἀπὸ τὴν μικρὴ προσωπική τους ἐπαφή τὸν προσεφώνησαν Κύριο. Δηλαδή, τὸν παραδέχθηκαν ὡς τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό. Ἑπομένως ἀποδέχθηκαν καὶ τὴ διδασκαλία του. Τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεώς τους ἦταν ἡ παραδοχὴ τῆς θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς διδασκαλίας του. Γι αὐτὸ καὶ ἦταν σίγουροι ὅτι ὁ Χριστὸς μποροῦσε νὰ τοὺς θεραπεύση. Τὴν ὁμολογία αὐτὴ τὴν ἔκαναν δημόσια μπροστὰ σὲ φίλους καὶ ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὸ φώναξαν δυνατά.

Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐνέργειες δείχνουν τὴν γνήσια, τὴν ἀληθινὴ πίστη τῶν δύο τυφλῶν στὸ πρόσωπο καὶ στὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ τὴν πίστη καλούμαστε νὰ ἔχουμε καὶ ἐμεῖς ὡς χριστιανοί, τὴν διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ κόσμου. Αὐτὴν τὴν πίστη ποὺ εἶχαν οἱ προφῆτες, οἱ ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι. Ἀμήν.

π. Α.Γ.Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ