Κυριακή 21η Δεκεμβρίου 2025  

Κυριακή τῶν προ Χριστού Γεννήσεων  

(Ματθ. α´ 1 – 25)  

«Ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου» (Ματθ. α´ 18)

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου μᾶς βάζει νὰ ἀκούσουμε, λίγες μέρες πρὸ τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τίς προγονικὲς γενεές τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκείνη τὴν πανεύφρουν ἡμέρα πρόκειται νὰ γιορτάσουμε τὴν ἔνσαρκη ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ σχετίζεται προσωπικά, μὲ ἀπέραντη σοφία καὶ ἀγάπη, μέσα ἀπὸ τὸ βάθος τῶν αἰώνων. Πολλὲς γενεὲς πέρασαν καὶ ἔστησαν τὸν ἱστορικὸ χρόνο, γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ ὑπόστυλο καὶ τὸ ἀνάστημα τοῦ προσώπου τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία «ευρέθη εν γαστρί ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου». Δεκάδες γενεὲς παρέδωσαν στὴν ἀνθρωπότητα μία στὴν ἄλλη, μέχρι νὰ φθάσουμε στὴν γενεὰ τῆς Παναγίας.

Σ’ αὐτὴν τὴν ταπεινὴ κόρη ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα παρέδωσε τὴν εὐθύνη νὰ γίνει ὁ σταυροφόρος τῆς ἱστορίας, νὰ γίνει ἡ κορυφαία τοῦ χοροῦ τῶν ἀνθρώπων, νὰ γίνει αὐτὴ ποὺ θὰ φέρει στὸν κόσμο τὸν ἀπέραντο Θεό. Ὅλες οἱ γενεὲς κατηγοροῦνται ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο, γιὰ νὰ δείξει ὅτι προετοιμάστηκαν, γιὰ νὰ καταλήξουν σ’ ἐκείνη ποὺ «ευρέθη εν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου».

Ἡ πορεία τῆς ἱστορίας καταλήγει σ’ ἕνα πρόσωπο, στὴν Παναγία. Ἡ παρθένος Μαρία δείχνει τὸ ἀπέραντο θαῦμα τῆς ἀναπλάσεως τοῦ ἀνθρώπου. Μέσα στὴν μήτρα της ἀναπλάθεται ἡ ἀνθρώπινη οὐσία. Μέσα στὸ σῶμα της χωρεῖ ὁ Θεὸς νὰ ξαναδημιουργήσει τὴν ἀνθρώπινη φύση. Ἡ μήτρα τῆς Παρθένου γίνεται ἡ καινούργια Ἔδεμ, στὴν ὁποία κατοικεῖ ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός. Ἡ προγονικὴ Ἔδεμ ἦταν ἀσύνδετη ἀπὸ τὴν πονηρία τοῦ προτέρου. Ὁ νέος Ἀδάμ εἶναι ἀπείρακτος ἀπὸ τὸ κακό. Παραμένει ἀναμάρτητος, διότι δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀγγίξει τὸ φρόνημα τοῦ διαβόλου. Φτιάχνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ δὲν εἶναι δεσμώτης τῆς ἀναγκαιότητας τῆς ἁμαρτίας. Δὲν εἶναι δεσμώτης τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Ὅ,τι κάνει, ὅ,τι ἀποφασίζει, ὅπου πορεύεται, εἶναι ἐλεύθερος. Ὁ παλαιὸς Ἀδάμ, μετὰ τὴν πτώση του, ἐγκλωβίστηκε. Ἀπώλεσε τὴν εἰκόνα καὶ πέθανε δοῦλος τῆς ἀνυπακοῆς, διὰ τὴν ἀμετανοησία. Ἡ προγονικὴ πορεία τοῦ Ἀδὰμ τὴν κατέστησε σκλάβα τὰ πάθη του. Ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, θεράπευσε τὴν παλαιὰ πτώση. Ἔμεινε ἀπείρακτος τοῦ κακοῦ, ἐξήλειψε τὴν ἁμαρτία, ἐξέβαλε τὶς ἀλυσίδες τοῦ θανάτου. Μετέτρεψε τὸν πόνο καὶ τὴν φθορὰ σὲ μηχανισμὸ καθάρσεως καὶ σὲ ἱατρεῖο σωτηρίας. Μέσα στὴν μήτρα τῆς Παρθένου Μαρίας ξεκινάει μία καινούργια ἀνθρωπότητα, ποὺ βλέπει τὸν πόνο καὶ τὴν κακία μόνον ὡς προσωπικὴ ἐπιλογὴ καὶ ποτὲ δὲν ἐγκλωβίζεται σὲ κάποια ἀρνητικὴ κατάσταση. Ἡ ἀνθρωπότητα πλέον ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό. Μπορεῖ ὁ καθένας ἄνθρωπος, μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὸ πνευματικὸ νόμο, νὰ καθαρίζεται καὶ νὰ προσφέρεται στὴν Παναγία, ὥστε νὰ γίνεται φανὸς τοῦ θείου Βελήματος καὶ κατοικία τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ τὸ ὅτι «ευρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» ἡ Θεοτόκος, διότι κατὰ τὴν σύλληψη τοῦ Υἱοῦ της μετέχει στὴν ἀποκάλυψη τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὅταν στέλνει ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ τὸ μήνυμα ὅτι θὰ γίνει ἡ μητέρα τοῦ Μεσσία, ἐκείνη τὴν στιγμὴ ὁλόκληρη ἡ Θεότητα προσλαμβάνεται. Ὁ Πατήρ ἀποφασίζει τὴν ἐνανθρώπηση, ὁ Υἱὸς κάνει τὴν κάθοδο στὴν κτιστὴ πραγματικότητα καὶ ὁ Παράκλητος τελειοποιεῖ τὸ μυστήριο, διδόντας δύναμη στὴν Παναγία Κόρη νὰ ἀντέξει τὸ παρθενικὸ χρέος τῆς φιλοξενίας τοῦ Θεοῦ στὰ σπλάχνα της. Ἡ δύναμις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπισκιάζει τὴν Κυρία Θεοτόκον καὶ κάνει τὴν ἀδύνατη ὑπόβαση κάθε νομοτέλειας. Πλουτίζει τὴν παρθενία μὲ τὴν γονιμότητα, ἑνώνει τὸν ἄκτιστο Θεό Λόγο μὲ τὴν κτιστὴ ἀνθρώπινη φύση, ἀφθαρτοποιεῖ τὴν Μαρία καὶ τὴν ἀξιώνει νὰ φιλοξενήσει καὶ νὰ γεννήσει τὸν Οὐράνιον «Εἰσβολέα» χωρὶς νὰ πάθει ἢ νὰ σημαδευτεῖ.

«Ευρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» – Παναγία τοῦ Ἰησοῦ. Ἀπὸ τὴν μυστικὴ αὐτὴ χαρά ξεκινάει ἡ ἐπιστροφὴ τῆς ἀνθρωπότητος στὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου. Μέσα στὴν γαστέρα τῆς Κυρίας Θεοτόκου σφραγίζεται μία καινούργια διαθήκη, μία νέα συμφωνία μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὁ Θεὸς χαρίζει τὸν Υἱό Του στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ τοὺς κρίνει κατὰ χάριν Θεοῦ καὶ νὰ τοὺς χαρίσει τὴν προαίρεσή τους, τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία τους, τὴν αὐθόρμητη ἀγωνιστικότητά τους, γιὰ νὰ ἀποδοθοῦν μαζί Του καὶ νὰ σωθοῦν στὴν πατρότητά Του.

Ἡμέρα, λοιπόν, καθὼς προετοιμαζόμεθα διὰ τὴν μεγάλην ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων, βλέπομε τὶς γενεὲς τῶν προγόνων τοῦ Ἰησοῦ νὰ προετοιμάζουν τὴν ἀνθρωπότητα διὰ τὸν Μέγαν Ἀναμενόμενον. Βλέπομε ὅτι στέκεται ἡ Θεοτόκος, τὸ κορυφαῖον πλάσμα τοῦ σύμπαντος, καὶ χαριτώνεται εἰς τὸν Θεόν. Βλέπομε μέσα σὲ λίγας λέξεις τὸ κοσμοϊστορικὸ δρώμενο στὸ πρόσωπον τῆς Παναγίας: «ευρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου». Αὐτὸ τὸ θαῦμα εἶναι ἀναπλάσεως τῆς φύσεώς μας, ἀρχὴ τῆς σωτηρίας μας, παρουσία τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς τὴν δικήν μας πραγματικότητα. Ἂς χαιρόμεθα μ’ αὐτὴν τὴν χαρά, ἂς στηλιτευόμεθα μ’ αὐτὴν τὴν ἐλπίδα, ἂς στοχαζόμεθα μ’ αὐτὴν τὴν ἀπόφασιν, ἂς προετοιμαζόμεθα μετὰ μετανοίας νὰ κοινωνήσωμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ θείου Βελήματος, γιὰ νὰ γίνουν τὰ Χριστούγεννα φῶς καὶ ζωή, χαρά, δύναμις καὶ ἐλευθερία ὄχι μόνον εἰς μίαν ἡμέραν, ἀλλὰ εἰς ὁλόκληρον τὴν ζωήν μας τὴν νῦν καὶ αἰώνια.  

Αμήν.

ΠΗΓΗ