ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (08-06-2025)

 ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Πεντηκοστή, ἡμέρα ἰδιαιτέρως συνδεδεμένη μέ τήν Ἐκκλησία. Ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Σηματοδοτεῖται μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς Ἀποστόλους.

«Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό» (Πράξ. 2, 1). Κατ’ αὐτήν τήν ἡμέρα, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπετέλεσε τήν ἀρχή τῆς τελειότερης φανέρωσης τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐπισημοποίηση τοῦ οἰκουμενικοῦ καί παγκόσμιου χαρακτήρα της. Πλέον ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐντός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι διαρκής καί καθολική.

Μάλιστα, ἡ ἱστορική ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄκρως σπουδαία, διότι ἔρχεται νά ἑνώσει τόν κόσμο. Ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής «ἡ Ἐκκλησία εἶναι τύπος καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ἔχει τό ἴδιο μέ αὐτόν ἔργο» (PG 91, 664D), μέ ἄλλα λόγια μοιάζει μέ τό Θεό ὡς πρός τόν ἑνοποιητικό καί συνεκτικό ρόλο τῆς ἐνέργειάς της πρός τόν κόσμο. Ὅπως ὁ Θεός συγκροτεῖ καί συνέχει ὅλη τή δημιουργία, ἔτσι καί ἐκείνη ἑνώνει τούς ἀνθρώπους μέσα στή χάρη τῆς Πίστης.

Ἄλλωστε «τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως» ζητοῦμε στή Θεία Λειτουργία. Ἀπό τήν ἑνότητα τῆς Πίστης ἀπορρέει καί ἡ λειτουργική καί ἡ δικοικητική ἑνότητά της. Δηλαδή αὐτές οἱ δύο ἀποτελοῦν ἔκφραση τῆς ἑνότητας τῆς Πίστης καί εἶναι ἀναγκαῖες ἐφ’ ὅσον μόνο ἀναφέρονται στήν οὐσία τῶν ὀρθόδοξων δογμάτων. Αὐτή ἡ μία κοινή Πίστη, ἡ Ὀρθοδοξία, εἶναι ὁ συνδετικός κρίκος ὅλων τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἄνευ τῆς ἑνότητας τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης εἶναι ἀνέφικτη. Ἡ ἑνότητα τῆς Πίστεως ὁδηγεῖ στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἡ διχοστασία περί τήν Πίστη καταργεῖ τήν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιακοῦ σώματος. Ἀκριβέστερα ἡ ἀποστασία μελῶν καί τμημάτων τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ὀρθή Πίστη ὁδηγεῖ στήν ἀποξένωσή τους ἀπό αὐτήν -τήν Ἐκκλησία-, χωρίς ὅμως νά χάνεται ἡ ἑνότητά της, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία ἀπό τή φύση της εἶναι ἑνότητα καί ἡ ἑνότητά της εἶναι πραγματική καί ἀληθινή. Ἡ ἑνότητα, λοιπόν, ἐκδηλώνεται μέσω τῆς ἀκλόνητης ἐμμονῆς στήν ἀκριβή τήρηση ὅλων τῶν θείων δογμάτων, πού ἀποτελοῦν τήν ἔκφραση τῆς κοινῆς Πίστης καί ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας ὅλων τῶν αἰώνων.

Ἐπειδή λοιπόν ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μέ τά λογικά ὄντα, εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἡ πραγματικότητα – δημιουργία, εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἑπομένως μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί ὄχι πολλές. Καί μόνο ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νά σωθεῖ κάποιος, ἀφοῦ βιώνει τήν πραγματική καί ἀληθινή κοινωνία μέ τό Θεό. (Γι’ αὐτό δέν εἶναι σωστό νά λέμε ὅτι ὑπάρχουν πολλές ἐκκλησίες, ἀλλά ἑτερόδοξες ὁμολογίες). Ἄλλωστε δέν ὑπάρχουν πολλές ἀλήθειες καί πραγματικότητες, ἀλλά μία.

Μέσα στήν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος βιώνει μιά ἄλλη κοινωνία, τή μυστηριακή κοινωνία. Τό Ἅγιο Πνεῦμα λειτουργεῖ στά μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί αὐτό εἶναι πού τά ἑνοποιεῖ. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι συνωστισμός καί μάζωξη, ἀλλά κοινωνία ἐν Χριστῷ. Καί αὐτό σημαίνει ὅτι μέσα στήν Ἐκκλησία ὅλοι εἴμαστε μέλη τοῦ Χριστοῦ, Χριστιανοί, μέ μοναδική διαφοροποίηση ὡς πρός τή σχέση πιστοῦ–ἀπίστου, ἀγαθοῦ–ἁμαρτωλοῦ. Κάποιος δηλαδή εἶναι περισσότερο δεκτικός τῆς Θείας Χάριτος ἀπό κάποιον ἄλλο.

Ἄς εὐχηθοῦμε νά βιώσουμε αὐτό τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητας, καί τῆς μετοχῆς της στήν ἄκτιστη θεία δόξα, ἔχοντας ἐνεργά τά πνευματικά μας αἰσθητήρια πρός κάθε τί τό ἀλλότριο καί ἔξωθεν εἰσαγόμενο. Τότε, ὅταν ἡ Ἐκκλησία φτάσει στό Ω, βρίσκοντας τήν ἐσχατολογική της τελείωση, καί ἡ ἱστορία τῆς δημιουργίας καταλήξει, ἐρχόμενη πλέον ἡ ἀνέσπερη καί ἀδιάδοχη ἡμέρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, θά μποροῦμε κι ἐμεῖς νά καταξιωθοῦμε τῆς πρόσωπο πρός πρόσωπο γνώσης καί θέας τοῦ Θεοῦ, εὐχόμενοι νά ἀποτελοῦμε μέρος τῆς μερίδας τῶν θεουμένων. Ἀμήν.

Ἱεροδιάκονος Ἱερόθεος Κρητικός

ΠΗΓΗ